wereldbewonderaars.reismee.nl

Kaikoura - Christchurch en terug naar huis

Dag mensen allemaal,

een update vanop dit onmenselijke uur: 4 uur Belgische tijd... Ik (Sofie) ben klaarwakker en heb dus duidelijk nog wat aanpassingsproblemen. Wouter ligt goed in dromenland, die kan er wat beter tegen (met zijn nachtdienst soms - donderdag is het al zover...). Ik zal straks nog wel wat proberen slapen na ons verslag!

Eerste nog even wat over Kaikoura!

Zoals jullie misschien wel konden verwachten, is onze walvissentocht niet doorgegaan... Het water kwam met bakken uit de lucht en ook de golfslag op menig zee was een beetje te hoog. Voor ons duidelijk dat we waarschijnlijk meer zeeziek boven een emmer zouden hangen dan walvissen te spotten.

Ook een fout die we bij een volgende reis niet meer zullen maken: rijd de laatste dagen niet van hot naar her. We hadden wel een beetje het gevoel van ‘nu hebben we het gehad'. We hebben prachtige dingen gezien en zijn ontzettend dankbaar met al dat moois. Maar een walvistocht die niet doorgaat zal onze ervaringen daardoor niet minder mooi maken. Het is jammer ja... Maar we zijn tevreden. Moe maar tevreden. Eerlijkheidshalve begonnen we ook wel wat uit te kijken om terug naar huis te keren. En de regen zegt alleen maar: keer terug naar België, daar is het zomer (en regent het ook... :-))

Na ons blitsbezoek aan Kaikoura, rijden we terug naar Christchurch. Onze laatste nacht brengen we door in het Sudima-hotel aan de luchthaven van Christchurch. Net voor aankomst botst er ‘een beestje' tegen onze voorruit van de wagen... Ik merk toch wel een klein putje in onze voorruit: een steentje? een bij? We weten het niet... Bij aankomst ‘kleeft' er een klein, mooi, kleurrijk vogeltje aan onze bumper... Jammer genoeg moest dat beestje het met zijn leven bekopen. Ik ben er niet goed van! De Wouter is de opruimer van dienst en moet het beestje, ocharme van de bumper afhalen... En dat voor onze laatste rit!

We checken in, krijgen een parkeerkaart en gaan naar het Antarctica Center dat net naast de deur van het hotel ligt. Aan de receptie krijgen we goed nieuws: het is laagseizoen dus betalen we maar de helft van de inkomprijs! Handig! In het Antarctica Center leggen ze (logischerwijs) uit hoe het leven op Antarctica is. Vanuit verschillende oogpunten (wetenschappelijk, natuurlijk, geografisch,...) wordt er ons een blik op deze immense ijsschots gegund.

Het is dan ook een doe-centrum en we mogen allerlei dingen ervaren:

  • - de blauwe pinguïns worden gevoed,
  • - we worden in een diepvries gestoken (hoe voelt het op Antartica) - temperatuur zakt tot -25°C
  • - we krijgen een 4D-fim voorgeschoteld (heel grappig: pinguïns in de sneeuw: het sneeuwt in de zaal, een ijsschots die afbreekt - water op ons hoofd,...)
  • - En als kers op de taart: een ritje met een terreinwagentje dat overal kan rijden: zowel op land, als in het water, over steile hellingen en over grote gaten. We worden grondig door elkaar geschud, maar er wordt ook heel wat afgelachen! De moeite!

Na onze allerlaatste uitstap was het tijd voor een minder leuk werkje: onze valiezen herschikken. We hebben er zo'n 2 uur voor nodig om alles terug in de tassen te krijgen (onze bergschoenen en jassen propten we meestal ergens in de koffer, dus dat wordt herschikken). Aangezien ze in Brussel zo moeilijk deden over het gewicht (in onze grootste valies zat teveel gewicht, in onze kleinste kon niks meer bij), besluiten we om ons deze keer goed voor te bereiden... Wouter zorgt voor de structurele indeling en ik geef aan (handig...)! Volgens ons zit het gewicht wel goed! We hebben wel wat extra cadeautjes gekocht (maar nu ook niet meer dan 3kg - die we nog over hadden...)

Na onze nachtrust, zetten we onze wagen af bij de drop off (letterlijk de straat oversteken vanaf ons hotel) en kunnen we inchecken... Je raadt het nooit: wat een gedoe weer met het gewicht. De dame achter de balie (die we er liever zouden oversleuren) beweert dat we 10 kg over ons gewicht zitten!!!! HALLO! We hebben nog onze skivest uit de koffers gehaald en hadden nog 3kg over! Hoe kan dat nu! We hebben 2 mogelijkheden: bijbetallen (60dollar per kilo = 600 dollar: no way!) of dingen eruit halen. We worden naar een zaaltje gestuurd waar een weegschaal staat en beginnen aan wat gepuzzel... De woede van Wouter neemt zienderogen toe. We gooien wat spulletjes overboord (inclusief mijn schelpencollectie twv 800gram... snif snif), de Wouter trekt zijn bergschoenen aan en we halen er nog wat extra pulls uit... Meer kan er niet meer in onze rugzakken. En met de moed in onze schoenen (ja er zat nog steeds 5kg teveel in) keren we terug naar de balie...

Ook al zit er nog 5 kilogram teveel in, nu is het ‘allright'... Gelukkig maar want naast ons stond een dame die serieuze ambras aan het maken was. Ook in haar valies zat er zogezegd overgewicht, maar ze beweerde bij hoog en bij laag niks aan de inhoud veranderd te hebben en ze weigerde er iets aan te doen. We hadden misschien ook eens zo woedend moeten worden of zoals alle Aziaten zakjes volproppen met spulletjes... Soit... De valiezen mogen zonder extra kosten door! Hopelijk krijgen we ze heelhuids terug! Een lieve dame vroeg me nog een tevredenheidsenquête in te vullen... Tja: in hoofdletters toch maar opgezet dat ze dringend hun weegschaal eens moeten nakijken!

Onze eerste vlucht van Christchurch naar Sydney is wel leuk: we vliegen eerst over de Alpen. We zien Mount Cook liggen vanuit de vlieger en kunnen de sneeuw, meren en gletsjers goed zien! Super! Dan gaat het over héél véél water en besluit ik maar een filmpje te kijken: Kungfu Panda II. Een aanrader! Na de film en een warme maaltijd (met wijn) zijn we vrij vlug in Sydney. Het is een heel gedoe met onze jassen en tassen maar we zijn mooi op tijd om in te schepen in onze grote boeiing.

Ook hier hebben we geluk! We zitten terug achteraan (één van de weinige zitjes - 2 personen naast elkaar). We zullen tijdens onze lange vlucht dus niet aan andere mensen moeten vragen om eens te passeren als we willen rondlopen! Gemakkelijk! We hebben ook nog wat ruimte aan het raampje waardoor we allebei onze benen kunnen strekken. Een beetje tevergeefs blijkt: want mijn voeten worden al gauw olifantenpoten (echt dubbel zo dik als normaal). Na 12 uur komen we aan onze stopover: kostbare spulletjes moeten mee, de rest blijft binnen. Het is ook plotseling een pak warmer: 30°C. We doen eventjes een wandelingetje: naar toilet, door de douane, inchecken, wachtzaal, vliegtuig op en zijn weer klaar voor 12 uur vlucht.

Met wat hazenslaapjes, maaltijden en entertainment (ik kijk nog eens naar de panda-film... ;-)) komen we traag dichterbij Europa! We zijn warempel 20 min te vroeg in Londen (jammer genoeg betekent dit 20min rondcirkelen boven Londen vooraleer je kan landen). Daar wacht ons alweer een ontmoeting met de ‘buldogs' van de luchtvaart. Waar ze in andere landen iets beleefds vragen, schreeuwen ze hier dat je je sjaal moet uitdoen, of je vloeistoffen meehebt, dat je die in een zakje moet steken,... Het is een heel gedoe! Het is ook ontzettend druk! Wat een mierennest is Londen Heathrow! Eerst met de bus naar terrein 5 (te voet onhaalbaar), dan terug door de douane, dan terug naar de wachtruimte... We zijn blij als we aan boord kunnen gaan en richting Brussel vliegen. Eigenlijk gaat het als volgt: Londen opstijgen - Drankje, snack - snel opruimen - dalen - landen)... Je bent er in een oogwenk.

Jammer genoeg komen onze valiezen niet in een oogwenk. Lees: ze komen niet van de band gerold... We staan met een 20-tal andere mensen te wachten die niks krijgen... Dan maar bagageclaim. Ze zien dat ze vaststaan in Londen (wonder oh wonder...) en dat ze met de volgende vlucht terug zullen komen. Ze zouden ze waarschijnlijk vanavond nog thuis afzetten... Allé we zijn benieuwd!

Papa brengt ons naar huis (zonder bagage) een beetje raar! Hij probeert ons nog wat wakker te houden, maar de beestjes bijten toch wel (ook de reden waarom ik nu wakker ben denk ik...)! Rond 21uur worden onze valiezen netjes aan de deur afgeleverd en duiken we ons bed in!

Er volgt nog een afsluitend verslag met de pro's en con's, onze hoogtepunten en wat je allemaal moet weten/doen voor je vertrekt... Hopelijk kunnen we zo iedereen wat beter op weg helpen om op reis te vertrekken naar Nieuw-Zeeland!

En achteraf bekeken: een echte aanrader! We zullen nog lang nagenieten...

Bedankt om onze verhalen te lezen, onze foto's te bekijken en te reageren op onze avonturen!

Jammer genoeg staat de realiteit weer voor de deur: wassen , strijken en terug werken...

Maar: we hebben het héél goed gehad!

Veel groetjes en (voor een laatste keer) slaapwel!

Sofie

Kaikoura

Donderdag 11 augustus 2011

We staan vandaag redelijk vroeg op omdat we eerst Lake Tekapo nog wat willen verkennen voor door te rijden naar Kaikoura, dat ruim 400km noordelijker ligt. Voor het eerst deze reis eten we ons ontbijt samen met de gastvrouw. Al snel blijkt dat haar man in Christchurch zit om mee te helpen met de wederopbouw. Haar dochter blijkt aldaar ook op de universiteit te zitten. Zijzelf geeft anderhalfuur per week les aan de kinderen in de basisschool. Ze is leerkracht... Bijbelstudie !!! Zie je wel dat ik gelijk had fluistert Sofie ;) (ze is blijkbaar al haar eigen bijbelverleden vergeten ;))

Na afscheid te hebben genomen van toch weeral een beetje een rare vogel (ik begin te snappen waarom ze zichzelf kiwi's noemen ;)) gaan we op weg. We besluiten deze ochtend eerst terug naar het observatorium te rijden om een paar foto's te kunnen trekken van de omgeving, vannacht was het uitzicht al prachtig met de maan die weerkaatste op de meren en de besneeuwde bergen. Maar ook overdag is het uizicht immens (je kan 360° rond zien met zicht over de toppen van de Nieuw-Zeelandse Alpen). Na een halfuurtje rijden we terug naar beneden (met de billen dichtgeknepen gelet op de steile afgronden en haarspeldbochten) om een bezoekje te brengen aan het mooiste kerkje van heel NZL. Dit kerkje, The Church of the Good Shepherd, ligt vlak aan Lake Tekapo en ziet uit over het meer en de omringende bergen. Het is heel fotogeniek met busladingen Japanners tot gevolg... ook als wij er zijn (spijtig genoeg).

En dan gaan we op weg voor een lange rit die ons eerst nog door de bergen voert maar al snel overgaat in een lange rechte weg door de vlakten van Canterbury richting Christchurch. Het is deze streek die ernstig getroffen werd door de aardbeving in Februari. Dat is ook de reden waarom we de stad links (eigenlijk rechts) laten liggen, het hele centrum is immers nog steeds afgesloten (waar ook ons oorspronkelijke hotel lag) en zal bijna volledig moeten worden afgebroken en terug opgebouwd.

Na een tussenstop voor de lunch rijden we in bijna één ruk door naar Kaikoura. Het laatste stuk is naar goede gewoonte weer het moeilijkste. De laatste 30km gaat het bocht in, bocht uit, tunnel in, tunnel uit. Sofie wordt er tureluurs van en ik een beetje misselijk ;) Kaikoura betekent in Maori letterlijk 'maaltijd van crayfish (soort van kreeft)' en dat is zeer toepasselijk. Deze kreeften worden immers hier in de baai gevangen en geserveerd in de tientallen kreeftenrestaurantjes langs de dijk... We kunnen dan ook niet anders dan deze avond eens kreeft te gaan eten. Op aanraden van de receptionist van het motel waar we verblijven besluiten we naar restaurant The Green Dolphin te rijden om daar de beruchte crayfish eens te proeven. We bestellen elke een halve kreeft en beginnen aan het gepeuzel. In het begin gaat het goed maar dan komen we aan de poten, scharen en aanverwanten. Volgens de opdiensters zitten hier de lekkerste stukken vlees in en moeten we met onze handen durven werken.... Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, we knoeien dat het een lieve lust is (volgens mij stonden ze ons in de keuken uit te lachen met al onze kuren ;))... maar lekker is het wel !!!

Na de maaltijd rijden we terug naar het motel en kijken we nog wat tv voor het slapengaan. Morgen de laatste volledige dag in NZL... Waarschijnlijk houden we het rustig want de weersvoorspellingen zijn allesbehalve gunstig (regen met wat wind) waardoor een uitstapje met de boot om walvissen te spotten (de andere trekpleister van Kaikoura) ons niet echt aanlokkelijk lijkt....

Regenachtige groetjes,

Walvis Sofie en Zeehond Wouter

Lake Tekapo

Woensdag 10 augustus 2011

We hebben een goede nachtrust gehad op ons zolderkamertje. Enkel het gemis van een stopcontact op de badkamer maakt menig ochtendmens nerveus... Niet echt verwonderlijk aangezien de gastheer van menige haargroei voorzien is... ;-) Nadat capitain Eady (Richard voor de vrienden) ons op zijn eigenwijze manier naar de ontbijthoek troonde, mochten we aanschuiven voor een uitgebreid ontbijt. Het moet gezegd worden, het was dik in orde: verse fruitsla, warm stokbrood met kaas of confituur. We mochten ook nog een eitje uitkiezen, maar dat lieten we vandaag even aan ons voorbij gaan. Al het lekkers was meer dan genoeg.

Jammer dat we niet langer in deze b&b kunnen blijven. Onze kamer was prachtig: uitzicht op de baai en het interieur was een samenraapsel van antieke spulletjes en curiosa. De gastvrouw was uitbundig en ook weer wat speciaal (kunstenares denken we ;-)) en de boekencollectie op zijn minst impressionant te noemen.

Maar zoals de Richard ons al stilzwijgend had begroet, zo zijn we ook weggegaan. Laat niet misverstaan, hij was vriendelijk maar toch een beetje ‘vreemd'. Zo vroeg hij of ik wat water wilde om mijn ramen van de auto te ontdooien. Waarop ik vriendelijk ja zei, kwam hij af met een tuinslang vol koud water... Tja. Dat helpt niet!

Ons autootje zijn benzinetank staat redelijk laag, een beetje gestresseerd donderen we Otago Peninsula af op zoek naar een tankstation in Dunedin. Kronkelige wegen en steile afgronden (onmiddellijk zee binnen) brengen ons na een half uurtje het centrum binnen. Het is er druk, we rijden verder naar de Moeraki - boulders. De toeristische attractie van de kuststreek. Eigenlijk zijn het niet meer dan enkele grote ronde rotsformaties die aan de kust liggen. Maar iedereen (en dus ook wij) willen graag een fotootje voor in onze collectie. Nadat ik op ongelooflijk onhandige wijze een slippertje maak op de rotsen (niks ergs) laat ik het beklimmen van de bollen links liggen. Jammer dat het trouwens ook hoogtij is, waardoor de meeste ‘bolrotsen' in zee liggen. Fotootjes gemaakt, we zetten onze weg verder.

We hebben 350km af te leggen en die kruipen de laatste dagen in de kleren! We doen het rustig aan dus, met af een toe een stop zodat we hopelijk tijdig in onze b&b aankomen.

Onderweg gaan we de weg af (dit keer geen gravelbaan) naar Oamaru Blue Pinguin colony. We verwachten er eigenlijk niet teveel van. Maar de receptioniste weet te zeggen dat er 14 pinguïns in hun huisje zitten en te bezichtigen zijn. We worden met de gids, door een apart deurtje meegenomen naar een soort van tuinhuisje met daarin een soort van ‘legkasten' voor de pinguïns. Maar liefst 7 koppeltjes hebben er hun intrek genomen en hebben vandaag besloten om thuis te blijven. Door een kijker (een gat) kunnen we zien wat de pinguïns aan het doen zijn. Het is echt héél speciaal: sommige slapen (rechtopstaand of liggend), anderen zijn aan het' babbelen', anderen kijken televisie (naar ons) of lopen wat rond. Blauwe pinguïns zijn eigenlijk de kleinste die er bestaan. We mogen geen foto's nemen want dat zou de beestjes de schrik van hun leven bezorgen maar we zijn méér dan opgetogen met onze omweg! Het was de moeite waard! Daarna mogen we nog eventjes rondkijken, op de heuvel staan wel tientallen huisjes waarin de pinguïns mogen verblijven.

Als bij wonder verschieten we ons een bult als we plotseling wat zeehonden tegenkomen. Deze toch wel uit de kluiten gewassen beesten (de grootste die we al gezien hebben) zitten lekker op de rotsen te zonnen of slapen. We springen beiden twee meter omhoog als er zich plotseling eentje naar ons draait en... keihard niest! Gezondheid! Grappige grote beesten, ik zou niet graag op zijn poten staan... En ze zijn bijna niet te herkennen tussen de rotsen!

Na ons uitstapje hebben weer genoeg energie om verder te rijden. Volgende stop: Mount Cook. Mount Cook hadden we al eens vanuit de verte gezien aan de kant van Fox Glacier. Maar nu kunnen we er in de vallei naartoe rijden. Wouter wil vanaf Keapoint een wandeling maken. Hij beweert dan ook bij hoog als bij laag dat er op Keapoint géén kea's zitten (hmmm)! Jammer genoeg is de weg afgesloten en raken we niet ver genoeg om onze wandeling te maken. Terwijl ik wat in het zonnetje zit te genieten van het goede weertje, is Wouter even binnen in het bezoekerscentrum... Je kan het al raden een grote kea komt naast me postvatten op het bankje. Om alle misverstanden uit de wereld te helpen. Er bestaan ook welopgevoede kea's. In tegenstelling tot die aan Milford Sound maakte die geen ‘avances' en bleef ie netjes zitten. Toen het mij toch wat te heet onder de voeten werd, ben ik maar naar binnen gestormd (maar de kea was dit keer echt een grote vriendelijke kea...) !

In het visitors centrum was er een mooie tentoonstelling over het alpinisme. En omdat onze wandeling niet kon doorgaan, gingen we maar verder richting Lake Tekapo. Het was alweer een zeer mooie rit, met prachtige vergezichten. Werd onze rit even onderbroken doordat mijn voorligger een konijn aanreed... Heb ik hem nog proberen ontwijken (maar heb maximum zijn oren geraakt...).

In Lake Tekapo onmiddellijk de weg naar de B&B gevraagd. We hadden gelezen dat er een sterrenobservatorium was. Aangezien het zeer helder was en de sterrenhemels hier wel wat meer inhouden dan in België, de uitgelezen kans om ook eens sterren te spotten!

We hebben ons ingeschreven voor een tour om half 8. Eerst gaan we inchecken. Onze gastvrouw ziet er een beetje zoals ‘Maria' uit. Ze heeft een lang zwart kleed, witte kousen en sandalen aan. Ik zie ze onmiddellijk in een Bijbelpassage passeren... Ze is vriendelijk en toont onze kamer. Het is niet veel soeps. Zeer basic, badkamer in de gang, handdoeken nog vuil (slechte punten), een wankele wc,... Maar we zullen het voor één nacht wel overleven!

Dus op weg naar een restaurant: het wordt Mackenzies. Waar ze zalm serveren. Dat nemen we allebei (aangezien ze die vers vangen uit het meer... ;-)) Het avondmaal is superlekker! We besluiten om nog een dessertje te nemen... Althans als dat lukt in een half uurtje. Ik vraag het aan de dienster, geen probleem. Zei het niet dat ons dessert om 19.25u geserveerd wordt... Vijf minuten dus om alles binnen te schrokken... Het is jammer dat we er niet meer van kunnen genieten want het was heel lekker. We rekenen snel af en zetten een spurtje in naar ons startpunt. Iedereen stapt al de bus op (we zijn te laat! De eerste keer...) Gelukkig geen probleem! We worden verplicht om een extra Zuidpooljas mee te nemen want het zal freeezzzzing cold zijn op de berg (hoewel wij het redelijk warm vinden). Soit, we nemen de laatste zitjes van het busje in beslag (voor 23 mensen). Onze Sinese buschauffeur is fenomenaal... De lichten in de bus gaan uit en er speelt een vooroorlogs deuntje op de radio - zalig - de toon is al dadelijk gezet. Door de maan zien we de bergen en meren prachtig verlicht. Een zeer kronkelig baantje brengt ons naar ‘the observatory' op de top van een heuvel. Onze chauffeur gaat snel en snort over het eenbaansvak... Tot hij plotseling alles stil legt. Hij verklaart dat er studies bezig zijn en dat hij vanaf nu de lichten moet dimmen... Hij zet zijn koplampen uit en legt een handdoek over zijn verlichte dashboard... Ongelooflijk! In het donker rijdt hij verder over de kronkelige baan! Enkel diepe afgronden naast ons... Maar hij is goed geoefend en we raken zonder kleerscheuren boven. Daar staat onze gids op ons te wachten!

Het is een waar genot! Hij vertelt over het Zuiderkruis, de sterren, hij toont ons de schorpioen en dan gaat het naar de telescopen. De ene toont de maan, de andere de maankraters en dan hebben ze nog twee heel straffe. De ene is zo'n grote R2-D2, waarvan het dak verschuift! We zien de ‘jewelbox'- kleurrijke sterren (in rood-blauw-groen en geel), ook saturnus, twinstars (nog maar pas ontdekt) etc etc! Tussendoor mogen we een warme chocomelk binnen gaan opslurpen! Het is een fantastische avond! We genieten er met volle teugen van!

We kunnen niets anders doen dan dromen van sterretjes en janneke maan... Het was een fantastische dag!

Van Te Anau richting Portobello

Dinsdag 9 juni 2011

Het wordt een kort verslag vandaag. Deze ochtend hebben we ons uitgeslapen. Het was ons laatste nachtje in de b&b Dusky Ridges en we zullen het ongetwijfeld missen. Deze b&b was (samen met almyra) de topper van onze reis! Nadat we uit ons bed met uitzicht op de sterrenhemel rollen, besluiten we maar om de ‘wilde worst' van onze gastvrouw eens uit te proberen. Eerst vier minuutjes koken en dan bakken. Het klopt wat ze zegt: ze smaken heerlijk! Een pittig smaakje, maar het is heel lekker!

Om half 10 heeft de gastvrouw ons uitgenodigd om nog een verder kijkje te nemen op de boerderij. Haar jeep staat al warm te draaien (spijtig niet met de tractor...) als haar hondje Monty smekend aan onze deur staat. Volgens mij is die gluiperd op de geur van de worst afgekomen. Maar hij is braaf en blijft netjes op de warme mat liggen.

We springen in de jeep en bekijken het land. Amai, dit zijn geen arme boeren. Zo ver je maar kijken kan, reikt hun land! We zien het wild. Henrik heeft speciaal voor ons het voer dicht uitgesmeten bij ons huisje, zodat we al de hele ochtend zicht hebben op de herten... Ook de schaapjes grazen dat het een lieve lust is.

Dan is het tijd om afscheid te nemen en onze volgende rit aan te vatten. We worden alweer zeer hartelijk uitgezwaaid en kunnen vertrekken naar Portobello, dicht bij de grote stad Dunedin.

We stoppen niet te veel. Het is een rit van 4 uur en we zijn redelijk laat vertrokken (rond de middag). De enige omweg die we maken is naar Cape Nugget. Die is berucht om zijn zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns... We zijn benieuwd. Jammer genoeg gaan de laatste 10 km over gravelbanen. Het is weer een kunstje om er over te crossen.

Bij onze eerste stop zien we in de verste verte geen wild dier, we aarzelen en denken eraan om terug te rijden, maar besluiten dan toch nog om héél eventjes verder te rijden! En we hebben gelijk! We dalen af naar een uitkijkhut. Er staat op een bord te lezen dat je niet op het strand mag komen want dat de pinguïns anders niet meer aan land durven komen. En dat ze na 3 uur uit het water komen. Het is half vier dus misschien hebben we geluk. Tot onze verwondering komt er net een gele pinguïn het water uit. Hij maakt gekke sprongen om tot op het land te raken. Dan begint hij aan de beklimming naar zijn nest. In deze tijd van het jaar maken ze hun nest als voorbereiding op het broedseizoen. Het is echt en leuk schouwspel! Jammer genoeg zien we geen andere pinguïns meer het strand opkomen... We besluiten om door te gaan en zien wat het probleem is: twee toeristen lopen te dollen op het strand.... Typisch! Dat je over de borden heen hebt gelezen kan ik niet begrijpen! AAahhh hatelijk - toeristen... J ;-)

Wat later brengt een zeer kronkelig wegje ons naar Portobello. Het is voor het eerst dat Wouter zijn ogen moet dichtdoen. De afgrond is zeer steil en de rotswanden zijn zeer diep! Je moet hier niet rijden als je gedronken hebt. We besluiten om de weg te vragen bij een plaatselijke kruidenier. Die legt ons uit hoe we naar onze b&b moeten raken. Na wat gemanoeuvreer komen we aan. We worden ontvangen door Richard (een ietwat speciaal type). Hij zegt eigenlijk bijna geen woord en gaat er vanuit dat we hem volgen (denk ik dan). Gelukkig brengt hij ons niet naar een keldergat maar wel naar onze kamer! Daarna toont hij ons de rest van het huis. We mogen een glaasje drinken en besluiten dat te doen om het ijs wat te breken. Richard blijkt voor de vakbond voor de leerkrachten te werken. Wat de gastvrouw doet, blijft een raadsel maar het ziet er ook een speciale uit!

Na onze babbel gaan we naar het centrum om in de plaatselijke ‘pub' iets te gaan eten. Het wordt de vis van de dag (kabeljauw) met frietjes en sla. Daarna zoeken we terug ons bedje op!

Milford Sound

Maandag 8 augustus 2011

Je hebt zo van die dagen waarop je je kleerkast open doet en niet weet wat je moet aantrekken. Vandaag was niet zo'n dag! In mijn geval deed ik mijn valies open (en alles viel eruit - gevloek). Ik grijp onmiddellijk naar mijn skibroek, t-shirt, fleece en schapentrui. Niet meteen een voorbeeld van fashionisme. Ik heb misschien wel even weinig gevoel voor kleding dan de Nieuw-Zeelanders. Hoewel: gekleed in een zéér kort rokje (tot net onder de poep) met netkousen en uggs... Voor sommigen sexy, voor mij eerder wansmakelijk.

Goed, we springen onder de douche, eten van het lekkere brood en huppen in onze auto om naar de toeristische dienst te rijden. Daar vernemen we prachtig nieuws: de wegcondities zijn zeer goed, het heeft niet gesneeuwd en we hoeven geen sneeuwkettingen te huren (aha toch weer wat centjes uitgespaard)! Alle nachtmerries verdwijnen plots als sneeuw voor de zon.

Nu de schrik blijft wel een beetje: Milford Road is gekend als de gevaarlijkste weg van het Zuideiland. Er gebeuren zo'n 3 ongevallen per week, er zijn vaak lawines en iedereen is bevreesd voor de bergpas. Gelukkig gaat het de eerste 80 kilometer zeer goed. Het is niet overdreven als iedereen dit als de mooiste weg van Nieuw-Zeeland omschrijft. De uitzichten zijn fenomenaal. We kunnen dit niet met woorden omschrijven, maar je moet het gewoon zien! We stoppen wel tien keer om de prachtige uitzichten te fotograferen. Bergketens, riviertjes, watervalletjes, roofvogels... We krijgen er maar niet genoeg van. Dit is de beste televisie die er bestaat!

Als we even een fotostop willen houden, krijgt Wouter me te zien zoals hij dit nog nooit heeft gehad: hysterisch... Op onze parking bevinden zich 3 Kea's. Dit zijn reuzepapegaaien die azen op alles en nog wat. Wouter stapt uit om een foto te nemen, ik blijf ‘veilig' binnen. Het duurt niet lang of de kea is ontzettend geïnteresseerd in de bergschoenen van Wouter. Maar vergis u niet, dit was slechts een sluw afleidingsmanoeuver... Twee andere kea's vallen mij (eigenlijk de auto) aan en beginnen al het rubber van de auto af te schrapen. Ik kan u zeggen: ik was in volle paniek. Wouter probeerde de eerste kea af te schudden, terwijl ik twee wreedaardige monsters op mijn voertuig had. De ene zit op mijn spiegel en pikt aan de ruit, de andere op het dak ... Het is een drama! Ik toeter: geen beweging (alleen Wouter schiet wakker), ik rijd achteruit: ook dan blijven ze zitten... Ik ben in alle staten. We hebben tot zover nog geen accidenten gedaan, we dragen ontzettend veel zorg voor onze huurwagen en nu dat: in enkele tientallen seconden is hij vernield. Als we wat verder de schade opmeten: zien we dat in de rubber van onze deuren (de binnenkant) grote gaten zitten... Eén woord: verschrikkelijk. Het is zelfs zo erg dat Wouter me niet meer meekrijgt uit de auto van zodra er kea's zitten... (Dit is misschien een beetje overdreven... J Geschreven vanuit bange ogen...)

Na wat te kalmeren besluiten we om zonder verdere stops nog tot aan de Milford Sound te rijden. Eerst moeten we nog over de bergpas. Het valt allemaal zeer goed mee. Bij gebrek aan zout, strooien ze hier met grit (een soort van kleine kiezelsteentjes, rollspritt of hoe men het nog kan noemen). Ook zeer goed voor de auto: zodra je er over rijdt, springen ze op de ruit, de onderkant van de wagen. Maar ja, daar kunnen we niks aan doen. De weg begint stilletjes te kronkelen. Naar Europese normen valt deze weg zeer goed mee. Wie al in Oostenrijk of Zwitserland gereden heeft, vindt dit een makkie. Dan komen we aan een hoog besneeuwde berg met daarin een klein gaatje... Oh ja: daar moeten we door! Eventjes drama: ik heb mijn zonnebril nog op en zie niks in de Homertunnel. Die is slechts verlicht met spaarlampen. De tunnel is niet breder dan 5 meter. Ik besef dat ik best geen bussen uit tegengestelde richting tegenkom. Mensen met claustrofobie zouden het hier zeer moeilijk hebben, gelukkig is hij slechts 1200m lang. We hebben geluk. We raken er zonder kleerscheuren vanaf.

Aan de andere kant is een prachtig besneeuwd landschap. Jammer genoeg zijn er veel wolken in het dal. We rijden voorzichtig verder tot aan de Sound. We mogen gauw inschepen in ‘onze zeilboot'. Hij ziet er prachtig uit.

De verwachtingen zijn hoog: de kapitein belooft ons op onze nature cruise pinguïns, dolfijnen en zeehondjes. Het mag wel eens! Ik kijk er al zo lang naar uit! De bergen glijden langzaam langs ons heen. Het begint te regenen, te gieten,... We vluchten even naar binnen. Deze fjord is minder lang dan die gisteren. Ze is naar ons gevoel ook een beetje minder indrukwekkend. We zien de meest opvallende berg: mittre peak (vrij vertaald: ‘mijterberg'), die naam kreeg hij door zijn vorm, de top lijkt op een mijter. Al gauw gaan we even op de Tasman Sea, die vandaag duidelijk rustiger is dan gisteren. Dan mogen we prachtige regenbogen waarnemen op onze terugweg. Jammer genoeg komt er van onze dieren niet veel in huis. We krijgen enkel een paar luie zeehonden te zien. De pinguïns en dolfijnen blijven thuis. Ik vraag me ook stiekem af of dit geen lokmiddel is voor de tours aangezien we er nog nooit gezien hebben...

Na een mooie en koude cruise meren we terug aan. We slaan nog enkele zandvliegen weg (die bijten zeer hardnekkig) en maken nog enkele mooie foto's. Jammer genoeg is het tijd om terug te rijden. Voor één keer zijn we jaloers op de mensen die met een camper op weg zijn. Ze blijven overnachten in de Sound en kunnen nog genieten van een prachtige zonsondergang.

In de Homertunnel rijden er twee bussen voor ons uit: hun knipperlichten gaan aan, ze vertragen... ai ai zwaar vervoer! Van de andere richting komt een mobilhome. Als die bussen er tussen geraken, moet het mij ook lukken! We houden onze adem in en manoeuvreren! Spanning genoeg! Maar het lukt!

Na 120km zijn we terug in Te Anau. We besluiten lekker ongezond te doen: we kopen worstenbroodjes die we in onze oven zullen opwarmen. Onze gastvrouw komt uiteraard even binnenspringen om te checken of alles goed is gegaan! Ze stelt voor om ons morgen nog eens rond te leiden op de boerderij, een toertje (met de tractor) naar de velden waar alle dieren staan! Ik kijk er al naar uit!

We kruipen vroeg onder de wol vanavond want we zijn allebei heel moe! En morgen rijden we verder naar Dunedin. Hopelijk krijgen we daar wel pinguïns te zien!

Slaap zacht!

Doubtful Sound

Zondag 7 augustus 2011

Na drie weken rondreis zijn we eindelijk aanbeland in het uiterste zuiden van Nieuw-Zeeland, dat ze hier zeer inspiratievol Southland noemen. Southland is volgens onze gids qua omvang als volgt te omschrijven : ‘as big as Belgium, a country somewhere in Europe (deze laatste toevoeging spreekt voor zich, NZL'ers en geografie gaan duidelijk niet samen). Op deze (immense ;)) oppervlakte wonen maar liefst 95000 mensen (nee geen typfout!), dit is voornamelijk te wijten aan het feit dat één derde van de oppervlakte ingenomen wordt door het grootste nationaal park van het land : Fiordland. Dit gebied ongeveer even groot als Vlaanderen herbergt 14 fjorden (die ze hier verkeerdelijk Sounds noemen door een historische vergissing bij de naamgeving) en heeft een vast inwonersaantal van plus minus 40 !!! Dit nationaal park was voor ons één van de redenen waarom we naar NZL op reis wilden... Maar nu we hier zijn speelt het weer ons heel erg parten, er wordt immers (veel) sneeuw voorspeld...

Voor vandaag hadden we een excursie geboekt naar de Doubtful Sound, de op één na grootste fjord van allemaal. Doubtful is het minder bekende en dus ook minder bezochte broertje van de Milford Sound, die de meest bezochte toeristische attractie is van gans het land en die (indien het weer het toelaat) morgen op ons programma staat. De reden hiervoor is het feit dat Doubtful Sound minder makkelijk bereikbaar is dan Milford. Om er te geraken dien je immers eerst een uur met de boot te varen vervolgens rijd je nog meer dan een halfuur met de bus (over een steile bergpas) om dan pas aan de eigenlijke cruise op de Sound te kunnen beginnen... Zelfs bij schoon weer al een hele klus, maar tot onze grote bezorgdheid voorspelden ze dus voor de nacht van zaterdag op zondag pakken sneeuw in het nationale park. Gelukkig betalen ze alles terug mocht het weer roet in het eten gooien. Toch kropen we gisterenavond met een bang hartje in ons (warme) bed in de hoop dat alles gewoon kon doorgaan...

Toen we onze ogen opendeden bleken op het eerste zicht onze ergste nachtmerries waarheid te zijn geworden... Onze veluxramen op de slaapkamer lagen vol met sneeuw... Maar na een blik naar buiten bleek het gelukkig al bij al mee te vallen, de weiden rond ons b&b bleken slechts bedekt onder een klein (poeder)laagje sneeuw... Na een snel ontbijt en het samenstellen van ons eigen lunchpakket stapten we dan ook vol goede moed en vooral warm ingeduffeld (werkelijke temperatuur 0°, gevoelstemperatuur -10°) in onze huurauto voor de eerste (korte) etappe van onze onderneming, we dienden ons immers om 8u30 aan te bieden aan het visitor centre in het dorp waar een bus ons zou oppikken om ons naar de boot te brengen... Maar al na één kilometer dook er een obstakel op. Eén van de hekken van de boerderij was dichtgewaaid... Sofie diende dan ook halsoverkop uit de auto te springen maar kon het hek gelukkig na enkele pogingen terug openduwen. Na dit korte oponthoud gelukkig geen verdere problemen, de wegen lagen er zo goed als perfect bij...

Aangekomen bij het visitor centre mochten we al snel plaatsnemen in de bus. We bleken met een kleine groep te zijn (6 man ons incluis), tot duidelijk werd dat we nog een groep moesten oppikken die met de bus van Queenstown kwamen (zo'n 2,5 uur rijden). Hiervoor reed onze bus terug voorbij onze b&b (grmbl...)... Uiteindelijk waren we compleet en konden we koers zetten naar Manapouri waar we de (eerste) boot zullen nemen naar West Arm. Zo'n 20 minuten later zijn we ter plaatse, waar we vervoegd worden door mensen die zelf naar daar gereden zijn. De ganse groep is uiteindelijk zo'n 25 man sterk. Ondertussen zijn de sneeuwwolken verdwenen en hebben ze plaatsgemaakt voor wolkenvelden en opklaringen met een schuchter zonnetje waardoor we toch kunnen genieten van de mooie uitzichten over het meer... Al snel zet de boot zich in beweging en varen we over het vijfde grootste meer van NZL, Lake Manapouri. Toch is vooral de diepte indrukwekkend, het diepste punt is ruim 444m diep (dit punt bevindt zcih zo'n 200m onder zeeniveau). Deze diepte is te wijten aan de verschillende gletsjers die het meer in de laatste ijstijd hebben uitgeslepen... Het meer telt verschillende eilanden en wordt omgeven door bergen van tussen de 1500 en 1700 m hoog, door de sneeuwval zijn niet enkel de bergtoppen betoverend wit maar de lagergelegen bossen lijken bestrooid te zijn met poedersuiker. Met de zon en het water van het meer geeft dit prachtige taferelen. Na een goed uur varen bereiken we de overkant van het meer. Hier bevindt zich de grootste waterkrachtcentrale van Australazie. Het is dankzij deze centrale dat Doubtful Sound thans via de weg bereikbaar is. Immers om de verschillende onderdelen voor de centrale hier te krijgen heeft de NZL regering speciaal een weg laten aanleggen van de zee (Doubtful Sound) tot aan de centrale nadat men zich realiseerde dat men deze onderdelen nooit over het land en het meer tot aan de centrale zou krijgen... Tot op de dag vandaag is deze weg de duurste weg van gans NZL, men heeft er 2 jaar aan gewerkt en elke cm van de weg kostte ongeveer 1 dollar. De totale afstand betreft 22,2 km dus je kan beginnen rekenen ;) en dan is ze nog enkel in grind (asfalt zou nog meer kosten). Een van de redenen voor deze hoge kostprijs is niet enkel de steiltegraad (op sommige stukken zo'n 20%) maar vooral het klimaat hier... Per jaar valt hier zo'n 6 tot 8 meter regen !!! wat leidt tot de nodige problemen. De weg is verder niet aangesloten op de rest van het wegennet en wordt enkel gebruikt voor de waterkrachtcentrale en om toeristen naar de Doubtful Sound te voeren... een kostelijke zaak !!!

Nadat de boot is aangemeerd stappen we op de aldaar wachtende bus die ons via de Wilmot Pas (690m) naar het startpunt van onze cruise zal brengen. Onderweg naar de pas neemt de sneeuw zienderogen toe, op zo'n 500m hoogte ligt naar schatting zeker zo'n 30cm sneeuw in combinatie met het donkergroen van het regenwoud geeft dit ook weer echt een prachtig effect. We passeren hier ook de eerste van drie permanente watervallen langs de weg, de Cleve Garth Falls zo'n 365m hoog. Als we de pas zijn overgestokken krijgen we een eerste zicht op de Fjord (door lawinegevaar kunnen we spijtig genoeg niet stoppen voor een foto). Na een lange afdaling en het passeren van de twee andere watervallen langs de weg (De Stella Falls en de Helena Falls) zijn we dan eindelijk ter plaatse en kunnen we op ons superdeluxe cruiseboot stappen (een benedendek met café en volledig rondom wandelpad, een tussendek met cosy zeteltjes en een open dek achteraan en dan nog een open bovendek...).

We steken van wal en al snel worden we betoverd door schoonheid van de Fjord, overal waar je kan kijken rijzen met sneeuw bedekte bergen die volledig begroeid zijn met mos, varens en bomen uit de zee omhoog... Langs verschillende van deze wanden zijn prachtige al dan niet permanente watervallen waarbij het water honderden meters naar beneden valt... een aantal van deze watervallen behoren zo officieus (want niet permanent) tot de hoogsten ter wereld (valhoogtes tot 800m). Ook het weer zit mee, het is droog (een wonder want het regent hier meer dan 200 dagen per jaar) en af en toe komt de zon zelfs door de gelukkig hoogdrijvende wolken piepen... Tijdens de drie uur durende cruise zien we zeehondjes rusten op de rotsen, passeren we een hut waar men kreeften vangt en maken we kennis met de woelige Tasmanzee met golven tot 3m hoog (en het is rustig weer)... op de terugweg varen we een van de zijarmen van de fjord in. Als de schipper de motor stillegt horen we enkel nog het ruisen van de bomen, enkele vogels en vooral de tientallen watervallen langs de wanden... Zo stil heb ik nog maar zelden meegemaakt... een echt genot. Ook brengt de schipper ons hier dicht bij de steile wanden van de fjord om de watervallen van dicht te bekijken... Woorden schieten tekort om dit alles te beschrijven dus jullie zullen zelf naar de foto's moeten kijken om jullie een beeld te vormen...

Na drie uur varen zit de cruise erop... Opnieuw gaat het met de bus over de Wilmot Pas terug naar de waterkrachtcentrale... Hier staat ons echter nog een uitsmijter te wachten... De bus rijdt immers via een 2km lange 10% steil afdalende spiraalvormige tunnel de berg in recht naar de machinekamer van de waterkrachtcentrale die zich midden in de berg bevindt... Hier wordt het water van Lake Manapouri (200m boven zeeniveau) naar beneden gestuurd om aldus elektriciteit op te werken en wordt vervolgens via een kilometerslang kanaal in de berg afgevoerd naar de Doubtful Sound... De hiermee opgewerkte energie voorziet de helft van het Zuideiland van stroom !!! Toch ook echt de moeite waard om te zien (ook al is het totaal iets anders dan al die prachtige natuur). Wat me brengt bij iets onbegrijpelijks. In onze groep waren immers twee personen die blijkbaar niet leukers vonden dan om tijdens de cruise een boek te lezen en slechts af en toe op te kijken naar de fjord. Dat lijkt me toch echt wel tijd- en geldverspilling... Bij de waterkrachtcentrale waren ze plots wel wakker... echt vreemd !!!

De terugreis met boot en bus liep vlot en om 17u45 stonden we weer aan het visitor center. Na een kort bezoekje aan de supermarkt (voor de lunch van morgen) zijn we gaan eten in een typische italiaanse trattoria in het dorp. Best lekker !!! Dan snel terug naar de b&b zodat we na het typen van dit verslag en het checken van het weer van morgen (geen sneeuw vannacht wel mogelijks morgen enkele sneeuwbuien boven 800m) en de toestand van de weg naar Milford Sound (open zonder sneeuwkettingen) we snel en met een gerust gemoed het bed in kunnen om goed uitgerust te zijn voor de dag van morgen...

Nog een leuke (hopelijk niet al te regenachtige) zondag voor jullie en tot morgen !!!

Xxx

Wouter en Sofie

Door de wind, door de regen... Dwars door alles heen !

Zaterdag 6 augustus 2011

5.00 uur in de ochtend: de regen plenst tegen het raam.

6.00 uur in de ochtend: de regen plenst nog harder tegen het raam, ik kan niet meer slapen maar probeer toch mijn uiterste best te doen.

8.00 uur: het regent nog altijd, onze wekker loopt af. Tijd om op te staan, ons te douchen, de valiezen weer in te pakken, alles klaarzetten. Het hele ritueel kennen we ondertussen wel al.

8.30 uur: laatste weathercheck. Ze verwachten nog steeds sneeuw in Fjordland. Ook in Queenstown gaat het dit weekend sneeuwen. Het heeft trouwens deze nacht op de bergen rondom ons ook gesneeuwd. Een dun laagje poedersuiker bedekt de hoogste toppen...

9.00 uur: we strompelen naar beneden voor ons laatste ontbijt in ons hotelletje. Wat zullen we missen? De prachtige uitzichten en vooral: de verwarming die steevast lekker hoog stond - zowel in de slaapkamer als in de badkamer!

11.00 uur: Klaar om te vertrekken naar onze volgende bestemming: Te Anau. Het belooft nog een mooie rit te worden. Zoals de serveerster ons het volgende spreekwoord wist te zeggen: ‘clouds before 7, it will be clear around 11'. Ik denk dat ze gelijk heeft. De wolken breken een beetje open en we banen ons een weg naar onze nieuwe b&b Dusky Ridges. Die is gelegen iets voor het centrum van Te Anau. Oeps we zijn te ver gereden, we zien het bordje met de straatnaam aan ons voorbij zoeven. Dan maar een U-turn op deze doodse weg. Als we op 160km 10 wagens zijn tegengekomen, dan zal het veel zijn... Het pijltje van onze B&B brengt ons over een gravelweg. Deze uitbaters hadden vast zin voor humor. Het stijgingspercentage bedraagt 25%. De gravel worden keien, grote keien en rondom ons alleen maar velden. Velden met rendieren, velden met schapen, lege velden, opritten,... We zien het huis helemaal bovenaan op de berg staan. Het uitzicht is fenomenaal. Ze kijken uit over de vallei, over het meer, over de bergen. Ook boven staan er dieren! Het is prachtig.

13.00 uur: We bellen aan aan de voordeur en de Deense gastheer Henrik doet de deur open. Een beetje stuntelig vertelt hij dat dit normaal zijn vrouw haar werk is maar dat ze met de zoon naar de rugby moest. Hij laat ons in het gastenverblijf binnen en toont ons de weg. ‘Mijn vrouw zal je nog wel meer uitleg geven, ze komt trouwens net aan'. Het ziet er prachtig uit. We hebben een beetje ons eigen huisje. Beneden living, keukentje en boven onze slaapkamer en badkamer. Een houten vloer en een lekker zacht schapenvelletje erbovenop! Win (de gastvrouw) ontvangt ons zeer hartelijk. ‘Ik had jullie niet zo vroeg verwacht'. Als we uitleggen dat we voor de sneeuw willen zijn, begrijpt ze het wel. We hebben het gevoel dat ze oprecht geïnteresseerd is en we voelen ons ontzettend welkom. Ze geeft ons nog enkele tips en breng het ontbijt voor morgen. Een warm, versgemaakt brood staat te smeulen in de keuken. Het vult heel het huisje met broodgeur. We krijgen er honger van! Ons ontbijt voor morgen staat klaar in ons huisje. De koelkast ligt vol, de keukenkasten zijn goed gevuld. Er ligt worst van hun herten om bij een eitje klaar te maken zegt ze. Ze geeft me uitleg hoe ik dat moet doen: eerst even koken en dan bakken... Ik ben al benieuwd wat het resultaat zal zijn, maar ik denk dat het zeker zal smaken! We vragen of we de dieren eventjes mogen bekijken en ze zegt dat ze ons met veel plezier een rondleiding zal geven.

14.00 uur: We besluiten iets te gaan eten. Het blijkt toch maar een speciale plek te zijn. Soep van de dag: bananensoep... Ik had zin in soep maar dit is me toch iets te experimenteel. Ook ons bestelde broodje smaakt vreemd: Broodje met lamsvlees, ui, saus en ik meen nog honing te herkennen... Het kan niet elke dag bingo zijn...

15.00 uur: We gaan naar het centrum van Te Anau. Op zoek naar de i-site. We winnen informatie in over het weer en over onze cruises in de fjorden. De voorspelling voor deze nacht: sneeuw maar verder kunnen ze ons niks meer vertellen. De Doubtfull Sound is een toeristische trekpleister. Vanaf dat er sneeuw valt, maken ze de weg vrij. Dus normaal kan het gewoon doorgaan, sneeuw of geen sneeuw. We leggen onze cruise vast. Ze komen ons morgenvroeg oppikken met een busje. Dat is goed, dan hoef ik niet te rijden en kunnen we genieten van de omgeving. Eerst met de bus, dan de boot, dan de bus en dan de cruise. Kunnen jullie er nog aan uit? Aangezien er meer dan 200 dagen/jaar regen is in de fjorden kunnen we aan neerslag absoluut niet ontsnappen denk ik! Maar we blijven positief! Hopelijk verloopt alles prima. Een bezoek aan Milford Sound leggen we vast voor maandag. Bij extreem slecht weer, krijgen we ons geld terug. Ik denk dat dit een mooie garantie is. Normaal rijden we die weg zelf (het is naar het schijnt de mooiste weg van héél Nieuw-Zeeland), maar moesten de banen er iets minder bij liggen dan kunnen we gerust nog met de bus... We wachten gewoon af.

16.00 uur: een stop bij de supermarkt. We besluiten om vanavond zelf ons potje te koken. Er staat lamsvlees op het menu met patatjes en ‘peachen' (bij gebrek aan appelmoes...)! Iets klein maar het zal wel smaken denk ik!

16.30 uur: We komen thuis en gaan de schaapjes en herten goeiedag zeggen. Boer Henrik crosst met zijn karretje over het veld. Achtervolgd door zijn 3 schaaphonden: geen bordercollies... Spijtig! We krijgen wat uitleg over de boerderij. Ze hebben 1000 schapen (vrouwtjes) en 250 herten. De lammetjes gaan weg voor het vlees. Export: Europa (Duitsland, Frankrijk en België) Jaja, misschien zijn de lamskoteletjes van den Delhaize of Colruyt wel van deze schaapjes! Ook het wild wordt gehouden voor het vlees. Van alle schapen houden ze er 250 over om daarmee verder te kweken.

16.45 uur: De wind blaast zo hard dat we stilletjes aan in ijspegels veranderen. Ook de gastvrouw wordt blauw van de kou. We gaan naar binnen en warmen ons op. Straks een avondje rustig aan. De gastvrouw moet nog naar de rugby kijken bij vrienden... Een typisch Nieuw-Zeelandse gewoonte. Ze zijn hier echt rugby-gek... Ze verleggen zelf de schoolvakanties hiervoor !!!

17.00 uur: Tijd voor mijn verslag. Dadelijk eten maken en dan vroeg onder de wol. Hopelijk worden we morgen niet wakker onder een winterkleedje!

Tot morgen allemaal!!!

Paradise by the dahboardlight (part two)

Vrijdag 5 augustus 2011

Vandaag zijn we op verkenning geweest in de omgeving van Queenstown. Eerste stop : Glenorchy, een klein dorpje aan het eind van Lake Wakatipu waaraan ook Queenstown is gelegen. De weg ernaartoe is zeer bochtig en golft op en neer en dat voor zo'n 40 km. Sofie krijgt krampen in haar armen van al het draaien aan het stroeve stuur van onze Corolla. Maar na ruim drie kwartier langs het meer en de besneeuwde bergen rondom zijn we ter plaatse. We rijden naar het haventje vanwaar we prachtige zichten hebben op de Rees- en Dartvalley met hun besneeuwde bergtoppen tot ruim 2500m. We maken een wandeling langs de rivier naar de Glenorchy Lagoon met onderweg nog steeds magnifieke zichten op de riviermonding en de besneeuwde bergen. Tijdens de wandeling horen we ook allerlei rare vogels fluiten. Eén van hen lijkt ons te achtervolgen met zijn gefluit. Om te testen fluiten we zelf het deuntje van Ta-Taaa-Ta-Taaa Rodania (bij zij die al eens live naar een wielerkoers gaan kijken zeker gekend), tot onze verbazing fluit de vogel dit foutloos terug. Tot aan onze auto worden we dan ook achtervolgd met dit deuntje... ;)

Na onze tank nogmaals vol te hebben gegooid besluiten we nog wat verder de vallei van de Dart in te rijden richting het gehucht Paradise. Hier vertrekken verschillende van de Nieuw-Zeelandse Great Walks, meerdaagse staptochten door berg en dal. Verder is het gebied ook bekend omdat heel wat opnames voor de LOTR-trilogie hier plaatsvonden. Na enkele kilometers ruimt het asfalt op de weg plaats voor grind... Gelukkig heeft onze Corolla een beetje grootheidswaanzin (ze denkt namelijk soms dat ze een 4x4 is) en zoeft ze ook zonder problemen over het grind. Een paar kilometer verder, vlak voor onze beoogde bestemming, gaat de staat van de weg zienderogen achteruit en al snel staan we voor een zogenaamde 'ford' (een doorrijdbare plaats in een rivier). Na een kort overleg besluiten we toch maar geen risico's nemen, de auto te parkeren en te voet verder te gaan. Of dit de goede keuze was moet nog blijken. Want bij het oversteken van de rivier houdt Sofie het niet droog... J

Paradise is gelukkig niet ver meer.... Bij aankomst gaat een deel van de plaatselijke bevolking op de loop terwijl een aantal moedigen ons vanop een afstandje gadeslaan. Ter verduidelijking Paradise blijkt te bestaan uit een viertal boerderijen met als inwoners een tiental stieren (de moedigen) en enkele honderden schapen (de weglopers). Mensen zien we er niet... Even voorbij Paradise belanden we wederom in een typisch Nieuw-Zeelands (berg)landschap met rivieren, bossen en besneeuwde bergen. Als je de elektriciteitspalen en boerderijen wegdenkt zou je je zo in Midden-Aarde wanen. Peter Jackson had groot gelijk dat hij LOTR hier wou verfilmen (gelukkig hield hij voet bij stuk bij de filmmaatschappij)...

Na enkele kilometer besluiten we terug te keren richting auto. Via Queenstown rijden we door naar Arrowtown, een oud goudzoekerstadje waar de originele gebouwen bewaard zijn gebleven. Je waant je zo in een strip van Lucky Luke inclusief saloons met slaande deuren, goudkoorts, pistoolgevechten, cowboys en indianen... het geheel doet immers echt denken aan de Amerikaanse Far West met dat verschil dat er allerlei chique souvenir- en andere winkels zijn gevestigd. Ook bezoeken we de Chinese Settlement aan de rand van het dorp. Hier werkten ten tijde van de goudkoorts immers een 800 Chinezen in erbarmelijke omstandigheden... Ze werden eind 19de eeuw als gastarbeiders naar NZL gehaald om goud te winnen, zelf hoopten ze hier voldoende te verdienen om in hun thuisland een kleine boerderij te kunnen kopen... Na nog wat rondgeslenterd te hebben belanden we in The New Orleans Hotel, een moderne Saloon waar de plaatselijke bevolking verbroedert. Sofie eet heerlijk geroosterd varkensgebraad en ik een lekkere (lams)burger. Daarna houden we voor het bekeken en keren we terug naar het hotel in Queenstown waar het zachte bedje weeral wacht.

Groetjes,

Daltons Wouter en Sofie.