Woensdag 20 juli 2011

Na afscheid te hebben genomen van onze gastvrouw van de B&B nog even snel een ommetje gemaakt naar de supermarkt (7 dagen op 7, 24uur op 24 open !!!) om drank en ontbijtgerief in te slaan voor de komende dagen en dan op weg voor de eerste lange rit van Auckland naar Paihia. Om 10u00 (ruim een uur later dan gepland) vertrekken we voor een rit van een kleine 400km naar het noorden. In dit gebied vestigden zich begin 19^de eeuw de eerste blanken. Hierbij kwamen ze in conflict met de Maori's (de eerste bewoners van Nieuw-Zeeland die zich ruim 500 jaar voor de blanken in Nieuw-Zeeland vestigden) wat tot het nodige geweld leidde.

Nadat we ons uit het drukke verkeer van Auckland gewurmd hebben bevinden we ons al snel op een typische Nieuw-Zeelandse 'highway', wat eigenlijk niet meer is dan een tweebaansweg (een vak in elke richting). Deze wegen tellen vaak heel wat bochten en lopen constant op en af, dit gelet het heuvelachtige terrein. In theorie is de maximum toegelaten snelheid 100km per uur (uitgezonderd dorpskernen waar deze beperkt is tot 50), maar in praktijk bereik je deze zelden, laat staan dat je ze lange tijd kan aanhouden. De gemiddelde snelheid ligt dan ook ruim beneden de 80 km per uur. Als je dan ook nog rekening houdt met de nodige fotostops betekent dat concreet dat we over een traject zoals vandaag ruim 6 uur rijden...

We kozen vandaag niet voor de kortste route, maar wel voor een langere versie langs de nog overblijvende restanten van de Nieuw-Zeelandse oerbossen die voornamelijk bestaan uit varens van allerlei slag en zogenaamde kauri's, gigantisch grote bomen van honderden jaren oud. Onze eerste stop was dan ook bij het Kauri-museum. Dit museum staat zoals de naam al aangeeft volledig in het teken van deze bomen. De meeste van deze bomen zijn ondertussen verdwenen, het grootste deel werd vanaf het midden van de 19^de eeuw door de blanke kolonisten gekapt voor het bouwen van hun huizen en meubels. Na het bezoek aan dit museum reden we door naar het grootste nog overgebleven Kauribos. Hier reden we tot grote ergernis van Sofie via een steile grindweg (denk je dat we met een 4x4 onder weg zijn?) naar een prachtig uitzichtpunt over dit bos. Om vervolgens nog tweemaal te stoppen voor een korte wandeling naar een aantal Kauribomen. De Tane Mahuta is hiervan de indrukwekkendste, het is de grootste nog levende Kauriboom ter wereld. Nadien onze weg verdergezet met nog een fotostop in Omapere met uitzicht over Hokianga Harbour (zeearm) en de duinen van North Head. Ondertussen begon het harder te regenen en viel ook de duisternis in. Het laatste stuk van de weg dan ook in het donker afgelegd, wat zeker geen sinecure was. Bij aankomst in Paihia in eerste instantie het hotel voorbijgereden, na even informeren bij de lokale bevolking het motel uiteindelijk toch kunnen lokaliseren. De kamer bleek een schot in de roos, lekker ruim (nog plaats voor twee logés) en met een mooie badkamer. Na een zelf gefrabiceerd avondmaal vroeg onder de wol gekropen na een vermoeiende autorit.

Groeten,

Wouter (Pispaal) en Sofie (The Angry Driver)