Woensdag 10 augustus 2011

We hebben een goede nachtrust gehad op ons zolderkamertje. Enkel het gemis van een stopcontact op de badkamer maakt menig ochtendmens nerveus... Niet echt verwonderlijk aangezien de gastheer van menige haargroei voorzien is... ;-) Nadat capitain Eady (Richard voor de vrienden) ons op zijn eigenwijze manier naar de ontbijthoek troonde, mochten we aanschuiven voor een uitgebreid ontbijt. Het moet gezegd worden, het was dik in orde: verse fruitsla, warm stokbrood met kaas of confituur. We mochten ook nog een eitje uitkiezen, maar dat lieten we vandaag even aan ons voorbij gaan. Al het lekkers was meer dan genoeg.

Jammer dat we niet langer in deze b&b kunnen blijven. Onze kamer was prachtig: uitzicht op de baai en het interieur was een samenraapsel van antieke spulletjes en curiosa. De gastvrouw was uitbundig en ook weer wat speciaal (kunstenares denken we ;-)) en de boekencollectie op zijn minst impressionant te noemen.

Maar zoals de Richard ons al stilzwijgend had begroet, zo zijn we ook weggegaan. Laat niet misverstaan, hij was vriendelijk maar toch een beetje ‘vreemd'. Zo vroeg hij of ik wat water wilde om mijn ramen van de auto te ontdooien. Waarop ik vriendelijk ja zei, kwam hij af met een tuinslang vol koud water... Tja. Dat helpt niet!

Ons autootje zijn benzinetank staat redelijk laag, een beetje gestresseerd donderen we Otago Peninsula af op zoek naar een tankstation in Dunedin. Kronkelige wegen en steile afgronden (onmiddellijk zee binnen) brengen ons na een half uurtje het centrum binnen. Het is er druk, we rijden verder naar de Moeraki - boulders. De toeristische attractie van de kuststreek. Eigenlijk zijn het niet meer dan enkele grote ronde rotsformaties die aan de kust liggen. Maar iedereen (en dus ook wij) willen graag een fotootje voor in onze collectie. Nadat ik op ongelooflijk onhandige wijze een slippertje maak op de rotsen (niks ergs) laat ik het beklimmen van de bollen links liggen. Jammer dat het trouwens ook hoogtij is, waardoor de meeste ‘bolrotsen' in zee liggen. Fotootjes gemaakt, we zetten onze weg verder.

We hebben 350km af te leggen en die kruipen de laatste dagen in de kleren! We doen het rustig aan dus, met af een toe een stop zodat we hopelijk tijdig in onze b&b aankomen.

Onderweg gaan we de weg af (dit keer geen gravelbaan) naar Oamaru Blue Pinguin colony. We verwachten er eigenlijk niet teveel van. Maar de receptioniste weet te zeggen dat er 14 pinguïns in hun huisje zitten en te bezichtigen zijn. We worden met de gids, door een apart deurtje meegenomen naar een soort van tuinhuisje met daarin een soort van ‘legkasten' voor de pinguïns. Maar liefst 7 koppeltjes hebben er hun intrek genomen en hebben vandaag besloten om thuis te blijven. Door een kijker (een gat) kunnen we zien wat de pinguïns aan het doen zijn. Het is echt héél speciaal: sommige slapen (rechtopstaand of liggend), anderen zijn aan het' babbelen', anderen kijken televisie (naar ons) of lopen wat rond. Blauwe pinguïns zijn eigenlijk de kleinste die er bestaan. We mogen geen foto's nemen want dat zou de beestjes de schrik van hun leven bezorgen maar we zijn méér dan opgetogen met onze omweg! Het was de moeite waard! Daarna mogen we nog eventjes rondkijken, op de heuvel staan wel tientallen huisjes waarin de pinguïns mogen verblijven.

Als bij wonder verschieten we ons een bult als we plotseling wat zeehonden tegenkomen. Deze toch wel uit de kluiten gewassen beesten (de grootste die we al gezien hebben) zitten lekker op de rotsen te zonnen of slapen. We springen beiden twee meter omhoog als er zich plotseling eentje naar ons draait en... keihard niest! Gezondheid! Grappige grote beesten, ik zou niet graag op zijn poten staan... En ze zijn bijna niet te herkennen tussen de rotsen!

Na ons uitstapje hebben weer genoeg energie om verder te rijden. Volgende stop: Mount Cook. Mount Cook hadden we al eens vanuit de verte gezien aan de kant van Fox Glacier. Maar nu kunnen we er in de vallei naartoe rijden. Wouter wil vanaf Keapoint een wandeling maken. Hij beweert dan ook bij hoog als bij laag dat er op Keapoint géén kea's zitten (hmmm)! Jammer genoeg is de weg afgesloten en raken we niet ver genoeg om onze wandeling te maken. Terwijl ik wat in het zonnetje zit te genieten van het goede weertje, is Wouter even binnen in het bezoekerscentrum... Je kan het al raden een grote kea komt naast me postvatten op het bankje. Om alle misverstanden uit de wereld te helpen. Er bestaan ook welopgevoede kea's. In tegenstelling tot die aan Milford Sound maakte die geen ‘avances' en bleef ie netjes zitten. Toen het mij toch wat te heet onder de voeten werd, ben ik maar naar binnen gestormd (maar de kea was dit keer echt een grote vriendelijke kea...) !

In het visitors centrum was er een mooie tentoonstelling over het alpinisme. En omdat onze wandeling niet kon doorgaan, gingen we maar verder richting Lake Tekapo. Het was alweer een zeer mooie rit, met prachtige vergezichten. Werd onze rit even onderbroken doordat mijn voorligger een konijn aanreed... Heb ik hem nog proberen ontwijken (maar heb maximum zijn oren geraakt...).

In Lake Tekapo onmiddellijk de weg naar de B&B gevraagd. We hadden gelezen dat er een sterrenobservatorium was. Aangezien het zeer helder was en de sterrenhemels hier wel wat meer inhouden dan in België, de uitgelezen kans om ook eens sterren te spotten!

We hebben ons ingeschreven voor een tour om half 8. Eerst gaan we inchecken. Onze gastvrouw ziet er een beetje zoals ‘Maria' uit. Ze heeft een lang zwart kleed, witte kousen en sandalen aan. Ik zie ze onmiddellijk in een Bijbelpassage passeren... Ze is vriendelijk en toont onze kamer. Het is niet veel soeps. Zeer basic, badkamer in de gang, handdoeken nog vuil (slechte punten), een wankele wc,... Maar we zullen het voor één nacht wel overleven!

Dus op weg naar een restaurant: het wordt Mackenzies. Waar ze zalm serveren. Dat nemen we allebei (aangezien ze die vers vangen uit het meer... ;-)) Het avondmaal is superlekker! We besluiten om nog een dessertje te nemen... Althans als dat lukt in een half uurtje. Ik vraag het aan de dienster, geen probleem. Zei het niet dat ons dessert om 19.25u geserveerd wordt... Vijf minuten dus om alles binnen te schrokken... Het is jammer dat we er niet meer van kunnen genieten want het was heel lekker. We rekenen snel af en zetten een spurtje in naar ons startpunt. Iedereen stapt al de bus op (we zijn te laat! De eerste keer...) Gelukkig geen probleem! We worden verplicht om een extra Zuidpooljas mee te nemen want het zal freeezzzzing cold zijn op de berg (hoewel wij het redelijk warm vinden). Soit, we nemen de laatste zitjes van het busje in beslag (voor 23 mensen). Onze Sinese buschauffeur is fenomenaal... De lichten in de bus gaan uit en er speelt een vooroorlogs deuntje op de radio - zalig - de toon is al dadelijk gezet. Door de maan zien we de bergen en meren prachtig verlicht. Een zeer kronkelig baantje brengt ons naar ‘the observatory' op de top van een heuvel. Onze chauffeur gaat snel en snort over het eenbaansvak... Tot hij plotseling alles stil legt. Hij verklaart dat er studies bezig zijn en dat hij vanaf nu de lichten moet dimmen... Hij zet zijn koplampen uit en legt een handdoek over zijn verlichte dashboard... Ongelooflijk! In het donker rijdt hij verder over de kronkelige baan! Enkel diepe afgronden naast ons... Maar hij is goed geoefend en we raken zonder kleerscheuren boven. Daar staat onze gids op ons te wachten!

Het is een waar genot! Hij vertelt over het Zuiderkruis, de sterren, hij toont ons de schorpioen en dan gaat het naar de telescopen. De ene toont de maan, de andere de maankraters en dan hebben ze nog twee heel straffe. De ene is zo'n grote R2-D2, waarvan het dak verschuift! We zien de ‘jewelbox'- kleurrijke sterren (in rood-blauw-groen en geel), ook saturnus, twinstars (nog maar pas ontdekt) etc etc! Tussendoor mogen we een warme chocomelk binnen gaan opslurpen! Het is een fantastische avond! We genieten er met volle teugen van!