Maandag 8 augustus 2011

Je hebt zo van die dagen waarop je je kleerkast open doet en niet weet wat je moet aantrekken. Vandaag was niet zo'n dag! In mijn geval deed ik mijn valies open (en alles viel eruit - gevloek). Ik grijp onmiddellijk naar mijn skibroek, t-shirt, fleece en schapentrui. Niet meteen een voorbeeld van fashionisme. Ik heb misschien wel even weinig gevoel voor kleding dan de Nieuw-Zeelanders. Hoewel: gekleed in een zéér kort rokje (tot net onder de poep) met netkousen en uggs... Voor sommigen sexy, voor mij eerder wansmakelijk.

Goed, we springen onder de douche, eten van het lekkere brood en huppen in onze auto om naar de toeristische dienst te rijden. Daar vernemen we prachtig nieuws: de wegcondities zijn zeer goed, het heeft niet gesneeuwd en we hoeven geen sneeuwkettingen te huren (aha toch weer wat centjes uitgespaard)! Alle nachtmerries verdwijnen plots als sneeuw voor de zon.

Nu de schrik blijft wel een beetje: Milford Road is gekend als de gevaarlijkste weg van het Zuideiland. Er gebeuren zo'n 3 ongevallen per week, er zijn vaak lawines en iedereen is bevreesd voor de bergpas. Gelukkig gaat het de eerste 80 kilometer zeer goed. Het is niet overdreven als iedereen dit als de mooiste weg van Nieuw-Zeeland omschrijft. De uitzichten zijn fenomenaal. We kunnen dit niet met woorden omschrijven, maar je moet het gewoon zien! We stoppen wel tien keer om de prachtige uitzichten te fotograferen. Bergketens, riviertjes, watervalletjes, roofvogels... We krijgen er maar niet genoeg van. Dit is de beste televisie die er bestaat!

Als we even een fotostop willen houden, krijgt Wouter me te zien zoals hij dit nog nooit heeft gehad: hysterisch... Op onze parking bevinden zich 3 Kea's. Dit zijn reuzepapegaaien die azen op alles en nog wat. Wouter stapt uit om een foto te nemen, ik blijf ‘veilig' binnen. Het duurt niet lang of de kea is ontzettend geïnteresseerd in de bergschoenen van Wouter. Maar vergis u niet, dit was slechts een sluw afleidingsmanoeuver... Twee andere kea's vallen mij (eigenlijk de auto) aan en beginnen al het rubber van de auto af te schrapen. Ik kan u zeggen: ik was in volle paniek. Wouter probeerde de eerste kea af te schudden, terwijl ik twee wreedaardige monsters op mijn voertuig had. De ene zit op mijn spiegel en pikt aan de ruit, de andere op het dak ... Het is een drama! Ik toeter: geen beweging (alleen Wouter schiet wakker), ik rijd achteruit: ook dan blijven ze zitten... Ik ben in alle staten. We hebben tot zover nog geen accidenten gedaan, we dragen ontzettend veel zorg voor onze huurwagen en nu dat: in enkele tientallen seconden is hij vernield. Als we wat verder de schade opmeten: zien we dat in de rubber van onze deuren (de binnenkant) grote gaten zitten... Eén woord: verschrikkelijk. Het is zelfs zo erg dat Wouter me niet meer meekrijgt uit de auto van zodra er kea's zitten... (Dit is misschien een beetje overdreven... J Geschreven vanuit bange ogen...)

Na wat te kalmeren besluiten we om zonder verdere stops nog tot aan de Milford Sound te rijden. Eerst moeten we nog over de bergpas. Het valt allemaal zeer goed mee. Bij gebrek aan zout, strooien ze hier met grit (een soort van kleine kiezelsteentjes, rollspritt of hoe men het nog kan noemen). Ook zeer goed voor de auto: zodra je er over rijdt, springen ze op de ruit, de onderkant van de wagen. Maar ja, daar kunnen we niks aan doen. De weg begint stilletjes te kronkelen. Naar Europese normen valt deze weg zeer goed mee. Wie al in Oostenrijk of Zwitserland gereden heeft, vindt dit een makkie. Dan komen we aan een hoog besneeuwde berg met daarin een klein gaatje... Oh ja: daar moeten we door! Eventjes drama: ik heb mijn zonnebril nog op en zie niks in de Homertunnel. Die is slechts verlicht met spaarlampen. De tunnel is niet breder dan 5 meter. Ik besef dat ik best geen bussen uit tegengestelde richting tegenkom. Mensen met claustrofobie zouden het hier zeer moeilijk hebben, gelukkig is hij slechts 1200m lang. We hebben geluk. We raken er zonder kleerscheuren vanaf.

Aan de andere kant is een prachtig besneeuwd landschap. Jammer genoeg zijn er veel wolken in het dal. We rijden voorzichtig verder tot aan de Sound. We mogen gauw inschepen in ‘onze zeilboot'. Hij ziet er prachtig uit.

De verwachtingen zijn hoog: de kapitein belooft ons op onze nature cruise pinguïns, dolfijnen en zeehondjes. Het mag wel eens! Ik kijk er al zo lang naar uit! De bergen glijden langzaam langs ons heen. Het begint te regenen, te gieten,... We vluchten even naar binnen. Deze fjord is minder lang dan die gisteren. Ze is naar ons gevoel ook een beetje minder indrukwekkend. We zien de meest opvallende berg: mittre peak (vrij vertaald: ‘mijterberg'), die naam kreeg hij door zijn vorm, de top lijkt op een mijter. Al gauw gaan we even op de Tasman Sea, die vandaag duidelijk rustiger is dan gisteren. Dan mogen we prachtige regenbogen waarnemen op onze terugweg. Jammer genoeg komt er van onze dieren niet veel in huis. We krijgen enkel een paar luie zeehonden te zien. De pinguïns en dolfijnen blijven thuis. Ik vraag me ook stiekem af of dit geen lokmiddel is voor de tours aangezien we er nog nooit gezien hebben...

Na een mooie en koude cruise meren we terug aan. We slaan nog enkele zandvliegen weg (die bijten zeer hardnekkig) en maken nog enkele mooie foto's. Jammer genoeg is het tijd om terug te rijden. Voor één keer zijn we jaloers op de mensen die met een camper op weg zijn. Ze blijven overnachten in de Sound en kunnen nog genieten van een prachtige zonsondergang.

In de Homertunnel rijden er twee bussen voor ons uit: hun knipperlichten gaan aan, ze vertragen... ai ai zwaar vervoer! Van de andere richting komt een mobilhome. Als die bussen er tussen geraken, moet het mij ook lukken! We houden onze adem in en manoeuvreren! Spanning genoeg! Maar het lukt!

Na 120km zijn we terug in Te Anau. We besluiten lekker ongezond te doen: we kopen worstenbroodjes die we in onze oven zullen opwarmen. Onze gastvrouw komt uiteraard even binnenspringen om te checken of alles goed is gegaan! Ze stelt voor om ons morgen nog eens rond te leiden op de boerderij, een toertje (met de tractor) naar de velden waar alle dieren staan! Ik kijk er al naar uit!

We kruipen vroeg onder de wol vanavond want we zijn allebei heel moe! En morgen rijden we verder naar Dunedin. Hopelijk krijgen we daar wel pinguïns te zien!

Slaap zacht!