Dinsdag 9 juni 2011

Het wordt een kort verslag vandaag. Deze ochtend hebben we ons uitgeslapen. Het was ons laatste nachtje in de b&b Dusky Ridges en we zullen het ongetwijfeld missen. Deze b&b was (samen met almyra) de topper van onze reis! Nadat we uit ons bed met uitzicht op de sterrenhemel rollen, besluiten we maar om de ‘wilde worst' van onze gastvrouw eens uit te proberen. Eerst vier minuutjes koken en dan bakken. Het klopt wat ze zegt: ze smaken heerlijk! Een pittig smaakje, maar het is heel lekker!

Om half 10 heeft de gastvrouw ons uitgenodigd om nog een verder kijkje te nemen op de boerderij. Haar jeep staat al warm te draaien (spijtig niet met de tractor...) als haar hondje Monty smekend aan onze deur staat. Volgens mij is die gluiperd op de geur van de worst afgekomen. Maar hij is braaf en blijft netjes op de warme mat liggen.

We springen in de jeep en bekijken het land. Amai, dit zijn geen arme boeren. Zo ver je maar kijken kan, reikt hun land! We zien het wild. Henrik heeft speciaal voor ons het voer dicht uitgesmeten bij ons huisje, zodat we al de hele ochtend zicht hebben op de herten... Ook de schaapjes grazen dat het een lieve lust is.

Dan is het tijd om afscheid te nemen en onze volgende rit aan te vatten. We worden alweer zeer hartelijk uitgezwaaid en kunnen vertrekken naar Portobello, dicht bij de grote stad Dunedin.

We stoppen niet te veel. Het is een rit van 4 uur en we zijn redelijk laat vertrokken (rond de middag). De enige omweg die we maken is naar Cape Nugget. Die is berucht om zijn zeehonden, zeeleeuwen en pinguïns... We zijn benieuwd. Jammer genoeg gaan de laatste 10 km over gravelbanen. Het is weer een kunstje om er over te crossen.

Bij onze eerste stop zien we in de verste verte geen wild dier, we aarzelen en denken eraan om terug te rijden, maar besluiten dan toch nog om héél eventjes verder te rijden! En we hebben gelijk! We dalen af naar een uitkijkhut. Er staat op een bord te lezen dat je niet op het strand mag komen want dat de pinguïns anders niet meer aan land durven komen. En dat ze na 3 uur uit het water komen. Het is half vier dus misschien hebben we geluk. Tot onze verwondering komt er net een gele pinguïn het water uit. Hij maakt gekke sprongen om tot op het land te raken. Dan begint hij aan de beklimming naar zijn nest. In deze tijd van het jaar maken ze hun nest als voorbereiding op het broedseizoen. Het is echt en leuk schouwspel! Jammer genoeg zien we geen andere pinguïns meer het strand opkomen... We besluiten om door te gaan en zien wat het probleem is: twee toeristen lopen te dollen op het strand.... Typisch! Dat je over de borden heen hebt gelezen kan ik niet begrijpen! AAahhh hatelijk - toeristen... J ;-)

Wat later brengt een zeer kronkelig wegje ons naar Portobello. Het is voor het eerst dat Wouter zijn ogen moet dichtdoen. De afgrond is zeer steil en de rotswanden zijn zeer diep! Je moet hier niet rijden als je gedronken hebt. We besluiten om de weg te vragen bij een plaatselijke kruidenier. Die legt ons uit hoe we naar onze b&b moeten raken. Na wat gemanoeuvreer komen we aan. We worden ontvangen door Richard (een ietwat speciaal type). Hij zegt eigenlijk bijna geen woord en gaat er vanuit dat we hem volgen (denk ik dan). Gelukkig brengt hij ons niet naar een keldergat maar wel naar onze kamer! Daarna toont hij ons de rest van het huis. We mogen een glaasje drinken en besluiten dat te doen om het ijs wat te breken. Richard blijkt voor de vakbond voor de leerkrachten te werken. Wat de gastvrouw doet, blijft een raadsel maar het ziet er ook een speciale uit!