Maandag 25 juli 2011

Vandaag was het een overgangsrit van Rotorua naar Turangi... De weersvoorspellingen zagen er zeer slecht uit. Ze verwachtten sneeuw, geen toegankelijkheid op de wegen etc. Nu hebben we zelf al ondervonden dat buien eerder vliegenscheten betekenen dus hoopten we dat ook de verwachte sneeuwstorm uit zou blijven.

Gelukkig deze ochtend geen enkel probleem. Voor de zekerheid naar budget om sneeuwkettingen te huren maar die wist ons te zeggen dat ze die niet op het noordeiland hebben. Het gaat als volgt: sneeuwt het op de weg - dan sluiten ze hem af! Op die manier ook goed dan. Alle wegen waren open.

We hebben in het hotel nog afscheid genomen van de supervriendelijke belboy ;-) Zuske het was een partij voor u... J Een knappe brede maori-vent met een superschattig lachske die altijd wel zin had in een babbeltje... (ik krijg hier nu al een paar kloppen van de Wouter ;-))

En na wat souvenir-shopping op weg naar Te Waiora - beter bekend als ‘het begraven dorp'. Dat zit zo: Het dorp had haar 8^ste wereldwonder: namelijk terrassen gevormd door mineraalafzetting van warm thermaal water. De chique dames en heren van die tijd kwamen van heinde en verre naar dat mirakel kijken. Maar het onfortuinlijke gebeurde... In 1886 barstte de Mount Tarawera uit. Vier vulkaanuitbarstingen na elkaar die het hele dorp onder een tapijt van 1m50 lava en as bedekte. Er vielen meer dan honderd doden. Het vreemde is dat enkele dagen voor de uitbarsting een spookkano gesignaleerd werd door de maori's en toeristen die de terrassen gingen bezoeken. Toen het andere schip niet op het maori-geroep antwoordde gingen ze naar het stamhoofd en die beweerde dat hen iets zeer ergs te gebeuren viel. Jammer genoeg heeft er toen niemand naar hem geluisterd... Nu dezer dagen is er een mooi museum dat de historie helemaal uit de doeken doet. Je ziet er nagebouwde huisjes, opgegraven voorwerpen en je kan naar een prachtige waterval wandelen. Het was echt de moeite.

Vanop sommige uitkijkpunten hadden we dan ook prachtige vergezichten op meren, bergen en vulkanen. Dan zonder al te veel gas te geven terug naar de grootstad want onze benzinetank was bijna leeg... Even bijgetankt en dan richting Taupo.

Onderweg hebben we nog de Huka waterval bekeken. Die kolkt tegen een ontzettend hoge snelheid naar beneden. Amai daar zou ik niet willen invallen!

Vanuit Taupo had je al een prachtig vergezicht op de vulkanen. We zien dat er op de top sneeuw ligt, maar het bord zegt dat alle wegen open zijn, dus er is geen probleem. Het was trouwens prachtig weer: een stralende zon MAAR wel zeer fris met een ijskoude wind (zo'n 6°C).

In de late namiddag toegekomen in onze B&B: Tongariro Riverside. De ontzettend vriendelijke gastheer toont onze kamer: volledig uit hout, met prachtig uitzicht over de Tongariro rivier en de omliggende bergen.

Een uurtje geleden gingen we op zoek naar iets om te gaan eten. Jammer genoeg is Tongariro blijkblaar NOG kleiner dan daknam! Er was niks te vinden: een tankstation, een supermarkt, een bankautomaat, een visshop, een afhaalchinees (waar 5 man zat te wachten op een zeer trage bediening) en een burger king. Ik denk dat het al van mijn tienerjaren geleden is dat ik nog eens een hamburgertent ben binnengegaan. Maar ja: nood breekt wet en het was te eten...

Bij terugkomst kennis gemaakt met de gastvrouw (die was naar de stad vandaag). Ook zij was zeer vriendelijk , en ze had ons bedje klaargemaakt: alle kussens mooi , het hoekje netjes omgeslaan, de verwarming aan en een chocolaatje op bed! Als dat geen welkom gevoel geeft dan weet ik het ook niet!

We hebben snel onze pyjama aangetrokken en zijn onder de wol gekropen. Nog wat verslag typen, nog even tv kijken tot plots de rookmelder afgaat in de keuken. Aangezien die naast onze kamer ligt, ruiken we dat de biefstukjes iets te lang in de pan hebben gelegen. We horen wat gestommel en dan plotseling gebons op de deur... Oei? Toch brand? Aardbeving? Maryke (de gastvrouw) staat te springen als een klein kind. We moeten naar buiten want het sneeuwt! Haha... Ze hebben hier in geen jaren sneeuw gezien in het dal. Tja wij hebben er de laatste winters genoeg gezien!

Hopend op een rustige nacht kruipen we ver onder de wol, laten we hopen dat het morgen toch mooi weer is en dat we de bergen opkunnen... We zullen wel zien!

Groetjes en tot morgen!

Sneeuwkonijnen Sofie en Wouter...