Maandag 1 augustus 2011

Vandaag zeer vroeg uit de veren (6u15) want er staat er een lange rit van zo'n 530km op het programma. Ook Ron en Fiona zijn vroeg op want ze wilden ons per se een volledig ontbijt serveren (wat voor ons niet moest maar wat uiteraard wel heel lief was). Over deze accommodatie kunnen we eigenlijk zeer kort zijn : TIP TOP !!! Alles is aanwezig en ze doen alles wat je vraagt en nog veel meer. Ze kunnen gerust zijn dat wordt een prima beoordeling op tripadvisor ;).

Om 7u45 zijn we na het warmlopen en ontdooien (het heeft -3° gevroren) van de auto - want zelf krabben doen ze hier niet bij gebrek aan ijskrabbers - klaar voor vertrek. Via vlakke, drukke wegen (de school begint hier terug na de 'winter'vakantie) komen we al snel terug op bochtige, heuvel-achtige en rustige wegen terecht. Na anderhalf uur rijden bereiken we het hoogste punt van vandaag, Hope Saddle, zo'n 700m boven zeeniveau. Van hieraf heb je een prachtig 360° zicht op de omgeving met zijn groene bossen en besneeuwde bergen. Heel mooi maar wel koud. Brrr. Snel springen we terug in de auto en rijden we door naar Murchison. In de zomer is dit een belangrijk outdoorcentrum, maar nu is het zo goed als uitgestorven. Wij besluiten toch een kijkje te gaan nemen naar de langste hangbrug (swingbridge) van Nieuw-Zeeland. Tot onze verbazing dienen we eerst te betalen, we twijfelen even maar besluiten dan toch te betalen (5 dollar per persoon dat is zo'n 3 euro). Al snel staan we aan de hangbrug, deze is inderdaad zeer lang en wiebelt toch wel een beetje. Vol goede moed start ik de overtocht. Maar na een kwart van de brug kom ik 'open' boven de rivier terecht en dat is er teveel aan, mijn hoogtevrees neem de overhand en ik besluit rechtsomkeer te maken om te vermijden dat ik halverwege niet meer voor- of achteruit durf. Ook Sofie is niet zo zot van hangbruggen maar zij raakt wel tot aan de overkant. Ik besluit me verder te beperken tot het nemen van foto's van de brug. Eén voordeel van deze stop is dat we allebei terug klaarwakker zijn voor het vervolg van onze roadtrip.

En dat is nodig want het volgende stuk loopt door Buller Gorge wat betekent veel draaien en keren, heel wat eenrichtingsbruggen (een Nieuw-Zeelandse specialiteit) en zelfs enkele lange eenrichtings-stukken langs de rotswand (geregeld met lichten). Maar alles loopt vlot en we bereiken zonder ongelukken de Westkust. Hier besluiten we even van de route af te wijken om te gaan tanken in Westport zodat we zeker niet zonder benzine vallen. De Westkust is immers uiterst dun bevolkt (zo'n 50000 mensen op een strook van 500km lang en 30km breed). Maar best dat we eerst zijn gaan tanken en want al snel komen we een bordje tegen dat meldt dat er de komende 100 km geen tankstation zijn...

Op de middag stoppen we bij een toeristische topper, de pancakes (pannenkoeken) van Panakaiki. Neen dit is geen plaatselijke delicatesse zoals je misschien zou denken ;) maar het zijn wel speciale rotsformaties die veel weghebben van een stapel.... Je raadt het al : pannenkoeken. .. In eerste instantie denken we er het onze van maar als we bij de rotsen komen moeten we besluiten dat het wel de moeite waard is om te komen zien. Het spel tussen de rotsen en de zee is best wel mooi. Spijtig genoeg is het hoogtij net voorbij zodat we het water niet op zijn best zien... Na dit bezoek hebben we beiden wel zin in een pannenkoek ;) Dit blijken ze inderdaad te verkopen in het plaatselijk café maar we worden beiden meer aangetrokken tot de spaghetti met meatballs, dus werd dat het middageten.

Hierna snel terug op weg want nog meer dan 200 km te gaan... We komen nu terug in iets drukbevolkter gebied. Hier was er eind 19^de eeuw een kleine goldrush waardoor er zich heel wat mensen vestigden, een aantal van hen is hier dan blijven plakken... Thans is dit het centrum voor de handel in Nieuw-Zeelandse greenstone (jade). Na een kleine (koop)stop rijden we verder naar de eindbestemming. We zijn nu op het laatste deel van de rit en we krijgen prachtige vergezichten voorgeschoteld. Met landbouwgebied en bos op de voorgrond en de majestueuze Nieuw-Zeelandse Alpen op de achtergrond. Groen en wit geeft een zeer mooi contrast. Voor Sofie wegen de laatste loodjes het zwaar, zeker als we op het einde nog een pas over moeten om op de eindbestemming te arriveren. Om 17u30 (vlak voor het donker wordt) zijn we ter plaatse. De begroeting in de 'lodge' is hartelijk, al proberen ze weer het een en het ander te verkopen... We beginnen ze ondertussen te kennen die kiwi's. Maar we weigeren resoluut en zeggen dat we morgen zullen beslissen naargelang het werk welke activiteit we gaan doen. Sofie zou graag een wandeling maken over de gletsjer of eventueel een helikoptervlucht maken (ikzelf ga het iets rustiger en/of dichter bij de grond proberen houden), wat ze ook kiest ze zal morgen zonder twijfel in geuren en kleuren vertellen over haar avonturen ;) . De lodge zelf valt op het eerste zicht mee, al missen we weer verwarming in de badkamer, maar is zeker niet het niveau van onze oorspronkelijk geboekte accommodatie (al moeten we wel evenveel betalen). Weeral een leuke verrassing van onze vrienden van Aussie Tours, maar we proberen het ons niet teveel aan te trekken....

Greetz,