Dinsdag 2 augustus 2011

Het was me een dagje wel... We zijn toch halve zotten denk ik dan soms!

Deze ochtend met wat rugpijn opgestaan. Onze accommodatie is eerder ‘pover' en zeer ‘basic' te noemen. Een aansleep van onze problemen met Aussie Tours die drie weken voor vertrek wisten te zeggen dat onze oorspronkelijke accommodatie volzet was en dat er eigenlijk geen ander alternatief was dan deze lodge. Niet volledig onterecht, het is hier uitgestorven. Het mag wel laagseizoen zijn maar nu heb ik soms echt het gevoel alleen in de wereld te zijn.

Deze ochtend moesten we zelf ons ontbijt klaarmaken. Alles stond klaar in de keuken en we deden maar wat we wilden. Tja een nieuwe formule van b&b: bedien jezelf. Maar ik heb ons wel een eitje gebakken en ik heb vers brood verkeerd aangesneden... Na een goed ontbijt was de geest helder genoeg om een knoop door te hakken.

Na veel wikken en wegen: 'Zou ik de halve dag gletsjerwandeling wel aankunnen?' ging ik voor een laatste opinie naar de gidsen in het Fox Hiking Center.

Er is hier één ding wat ik écht niet begrijp van die Nieuw-Zeelanders: niemand kan ooit mijn vragen beantwoorden:

• - Het huurbedrijf kan niet zeggen of er sneeuwkettingen nodig zullen zijn,
• - De receptioniste weet niet of de garage open of dicht zal zijn,
• - Niemand kan zeggen of een dikkerdje zoals ik de wandeling aan kan...
  Beter nog: niemand uit het centrum heeft blijkbaar de wandeling ooit gemaakt! Aan elke Nieuw-zeelander die ik vraag of het steil is, veel trappen, of het tempo hoog ligt,... kan mij simpelweg géén uitleg geven. De receptioniste draait rond het onderwerp heen en toont hoe je op klimijzers moet stappen... Maar dit heb ik niet gevraagd: Kan ik de wandeling aan: ja of nee? Geen antwoord - goed voor de commerce natuurlijk... Dus: ik ga mee. Al is het met een klein hartje.

Aangezien Wouter al vooraf besloten had om niet mee te gaan op deze wandeling, maken we in de voormiddag nog een uitstapje samen. Het is een hele belevenis! Eerst nemen we de huurauto en gaan we naar het uitkijkpunt van de bergen. Het is een prachtige dag: zon met af en toe een wolkje, een gravelweg, helemaal alleen, heel vlak en dan: een stier op het midden van de weg! En wij rijden met een rode auto! Paniek, orders van Wouter, héél traag rijden en dan proberen het beest omzeilen. Oef gelukt! Zo groot was die stier dan toch niet... ;-)

Het uitkijkpunt is prachtig: De wolken drijven weg en we kunnen enkele mooie foto's nemen. Dit is waarom we naar Nieuw-Zeeland wilden komen: de natuur!

Daarna gaan we naar Lake Matheson, dat gekend is voor zijn reflecties van de bergen in het water. We passeren weer onze lieve vriend de stier, die lekker aan het eten is en beginnen al gauw onze wandeling. Ik heb maar één woord: adembenemend! We hebben alweer geluk, het water is redelijk vlak en we zien prachtige reflecties! We besluiten om niet helemaal rond te wandelen en keren terug naar onze lodge, waar we ons klaarmaken voor de namiddagactiviteit.

Ik zet Wouter af bij de gletsjer want die gaat de wandeling maken tot aan de voet (verder mag je niet zonder gids- commerce) en ik keer terug naar het Fox Glacier Centrum waar ik zenuwachtig als ik ben een kwartier te vroeg ben. Ik word niet echt vriendelijk bediend: 'We zullen u wel roepen als we u nodig hebben en ge zijt te vroeg'... Beleefd is anders. Nadat we 10 minuten te laat ‘geroepen' worden, gaat het verder naar de kleedkamer. We worden voorgesteld aan onze gids. Ik vraag een laatste opinie en die klinkt: ‘it should be alright'... Tja! We zullen het maar doen hé!

Eerst moeten onze schoenen uit en krijgen we er van hen. Tot de brave man achter de balie opmerkt dat ik bergschoenen aanheb en ik mag ze na grondige inspectie aanhouden. Leve de bergschoenen van Merano die al zeker 10 jaar meegaan! De dames met balletschoentjes moeten uiteraard andere schoenen aandoen. We mogen ook een rugzak, handschoenen en regenjas meedoen. Ik besluit om toch maar een rugzak te vragen om de klimijzers in te steken en een jas te vragen (waar ik eigenlijk niet in pas). Soit! Klaar om te vertrekken: in het busje krijgen we te horen dat onze gids uit Nepal komt en dat hij daar mensen heeft rondgeleid. Ik begin de nattigheid te voelen. Hebben jullie die mannen al eens naar boven zien gaan? Dat zijn echte berggeiten.

Mijn angst en twijfels blijken niet onterecht als hij aan de klim begint. Ik had me voorgenomen om goed vooraan te blijven omdat weet dat je vooraan minder moeite moet doen om bij te blijven. Zijn tempo is verschroeiend hoog! Ik ga mee in zijn tred en bij het eerste rustpunt voel ik de aandrang om over te geven. Duidelijk te diep gegaan. De twijfel zet zich dieper... Dit is het toch niet waard?

We zijn met 14 mensen, tijdens het hoogseizoen zijn het groepen van 45 man gemiddeld! Daar zou ik geen deel van willen uitmaken. Hoewel, dan lag het tempo misschien wat lager? Nu zitten we met allemaal jonge mensen van over de hele wereld: Duitsland, UK, Australië,...

We komen bij de toegangspoort tot de gidsen: Drie draadjes die aanduiden tot waar je mag komen en een groot ‘hier-waak-ik-bord' waar de gewone burger niet voorbij mag. Wouter is ondertussen tot daar geklommen. Wat ik persoonlijk al een hele prestatie vind, want het pad gaat niet echt over rozen. Ik krijg nog een laatste aanmoediging en dan komt het echte werk. We stijgen op zéér korte tijd enkele honderden meters. De rotsblokken zijn hoog en liggen los. Met balletschoentjes lag je hier zeker de dieperik in. Onze sherpa houdt de tred hoog. Zo hoog dat ik op een bepaald moment zwarte sneeuw begin te zien. Nu is het gedaan denk ik, ga ik naar de gids en zeg ik dat ik ermee stop. Op dat moment zegt hij dat we nog maar 5 minuten van het ijs verwijderd zijn. Zoals ze hier altijd de waarheid zeggen: ok nog eventjes volhouden.

Hij heeft niet gelogen. Na 5 minuten komen we in een trechter van ijs terecht. Onderaan is de weg bezaaid met honderden ijsblokjes. Nu krijg ik het gevoel wat het is om een ijsblokje te zijn. Ik schuif weg in het losse ijs, het is niet zo gemakkelijk stappen. Echt omvallen kan ik niet want de spleet houdt mij eigenlijk recht.

Na deze eerste ijs-ervaring moeten we onze klimijzers aan onze schoenen binden. Gelukkig neemt de gids even de tijd om uit te blazen en kom ik wat op mijn positieven. Wie wat onstabiel staat, mag een wandelstok nemen. Ik twijfel geen seconde, met mijn onhandigheid zie ik me hier nog in een gletsjerspleet terecht komen. Ik kan de krantenkoppen al lezen... In de gletsjer zijn allemaal trapjes uitgehouwen om over te lopen. Het valt goed mee. Het tempo ligt zeer laag. Dat moet ook: je moet als een pinguïn stappen om goed vast te zitten in het ijs. Wat wel een voordeel is van dik te zijn: ik hoef mijn schoenen niet in het ijs te planten: ik zet mezelf onmiddellijk vast!

We maken een wandeling over het ijs. Je moet heel de tijd gefocust zijn. Goed kijken waar je je voeten zet en hoe je ze zet. Veel tijd om foto's te maken, krijg ik niet. Toch vraag ik op geregelde tijdstippen aan mensen uit te groep om even een kiekje van me te maken. Dan komt één van de hoogtepunten: een tunnel in de gletsjer met blauw ijs! Eerst gaat onze gids even kijken. Hij zegt dat het héél smal is en dat we alles moeten afnemen. Hij raadt ook aan om de regenjas aan te trekken (wegens te klein enkel regenjasje van mezelf aan). En dan schreeuwt hij er een beetje achter dat het ook wel héél smal is en dat je er niet hoeft in te gaan. Ik vraag nog eens of ik er wel door kan en hij geeft alweer geen antwoord op mijn vraag: kijk maar eens. Ik besluit dan maar om het zaakje af te wachten en laat alle andere mensen voorgaan. Na tien minuten komen de eersten buiten. De Ossie-boy een serieus grote kerel is van kop tot teen drijfnat. Hij is niet echt dik, dus ik begin al wat na te denken... Ik ga naar de kerel en vraag hem om de waarheid: die krijg ik - ik zal niet door het gat heen kunnen. Toch besluit ik om een kijkje te gaan nemen in de tunnel. Ik kan er wel een dikke tiental meter in. Ze maken enkele foto's van me en dan zie ik de postbusgleuf waar ik zeker niet doorkan! Ik besluit terug te keren. Het ijs is hier helderblauw en echt prachtig! Wow! Wat een ervaring! We gaan verder naar een ijsmeer. Wie zwemt, krijgt een biertje van hem. Voor een biertje doe ik het niet...

We gaan verder over de ruwe gletsjer. Soms moeten we over diepe spleten heen. Het is best wel spannend en gevaarlijk. Eén keer verlies ik mijn grip en glij ik verder. Gelukkig niet tegen de Brit die voor me loopt. Mijn reflexen waren snel: stok in het ijs en stilstaan. We gaan nog voorbij enkele spectaculaire putten en ijsformaties en keren dan stilletjes aan terug.

Onze gids besluit om de afdaling op een drafje te doen: op een klein half uurtje aan de bus! Ik verklaar hem gek! Maar ja: hij holt de berg weer af. Dan krijgt hij het super-idee om een praatje te gaan maken met de mensen achteraan. Een Australisch koppel mag vooraan lopen en legt in één ruk het tempo een stuk lager. De grond wordt stilletjes aan wat stabieler onder de voeten. De bus is in zicht... Ik heb het gehaald. Het was een hele belevenis! Ik ben heel blij dat ik ze mee heb gedaan maar ik heb meer en meer mijn vragen bij de begeleiders. Hun gedrag (rond de pot draaien, proberen verkopen en de waarheid achterhouden) is niet bepaald een voorbeeld. Ze zijn niet echt betrouwbaar. Jammer...

Als ik thuis kom, is Wouter ook al thuis. Hij heeft wel te ver moeten stappen. Zijn voeten doen pijn.

We besluiten om een hapje te gaan eten. We hebben beiden grote honger dus bestellen een voorgerecht: lookbroodjes en dan een hoofdgerecht. ZE hebben het hier soms echt wel moeilijk: ons voorgerecht wordt op dezelfde moment geleverd als ons hoofdgerecht. We hadden al gezien dat onze dienster niet echt snugger was, maar dat was toch wel zeer onprofessioneel. Wouter besluit eens vies te kijken, wat blijkbaar helpt! Het kind durft ocharme niet meer bij ons te komen!

We besluiten onze wasjes te doen in de wasmachine! Het wordt tijd want de sokjes en ondergoed begint uitgeput te raken. Net zoals de deur, hebben we wat assistentie nodig om het wasmachine aan te steken. Maar het lukt (dan toch).

We besluiten om nog een tochtje te maken op zoek naar gloeiwormen! We krijgen het advies om op het pad te blijven en nemen ons zaklampje mee! Naast de vieze geluiden die je hoort als het pikdonker is, krijgen we heel wat gloeiwormpjes te zien. De Wouter vraagt meer en meer om mijn lamp aan te houden als we verder gaan op het pad. Mijn gloeiwormpje heeft schrik! ;-)

Heel moe komen we thuis. De adrenaline raast nog wat door mijn lijf. Ik typ nog mijn verslag, dat deze keer uitermate lang is! En moet de droogkast nog enkele keren checken... Ondertussen gaat Wouter met zijn skijas naar het toilet! Je hoort het goed! Verwarming in badkamers bestaat hier niet. Aangezien het buiten vriest, wil je niet weten, hoe koud het daar is! Ik blijf nog wel eventjes voor onze verwarming nagenieten! Het was een zware maar mooie dag. Morgen ben ik gegarandeerd zo stijf als een plank. Alles doet pijn, maar het doet ook goed!

Slaapwel, tot morgen!

P.S. : Mogelijks kunnen we enkel de verslagen op het net zwieren, dus zonder foto's vermits het gratis internetgebruik beperkt is tot 20 MB (tot daar de term gratis ;))