Zondag 7 augustus 2011

Na drie weken rondreis zijn we eindelijk aanbeland in het uiterste zuiden van Nieuw-Zeeland, dat ze hier zeer inspiratievol Southland noemen. Southland is volgens onze gids qua omvang als volgt te omschrijven : ‘as big as Belgium, a country somewhere in Europe (deze laatste toevoeging spreekt voor zich, NZL'ers en geografie gaan duidelijk niet samen). Op deze (immense ;)) oppervlakte wonen maar liefst 95000 mensen (nee geen typfout!), dit is voornamelijk te wijten aan het feit dat één derde van de oppervlakte ingenomen wordt door het grootste nationaal park van het land : Fiordland. Dit gebied ongeveer even groot als Vlaanderen herbergt 14 fjorden (die ze hier verkeerdelijk Sounds noemen door een historische vergissing bij de naamgeving) en heeft een vast inwonersaantal van plus minus 40 !!! Dit nationaal park was voor ons één van de redenen waarom we naar NZL op reis wilden... Maar nu we hier zijn speelt het weer ons heel erg parten, er wordt immers (veel) sneeuw voorspeld...

Voor vandaag hadden we een excursie geboekt naar de Doubtful Sound, de op één na grootste fjord van allemaal. Doubtful is het minder bekende en dus ook minder bezochte broertje van de Milford Sound, die de meest bezochte toeristische attractie is van gans het land en die (indien het weer het toelaat) morgen op ons programma staat. De reden hiervoor is het feit dat Doubtful Sound minder makkelijk bereikbaar is dan Milford. Om er te geraken dien je immers eerst een uur met de boot te varen vervolgens rijd je nog meer dan een halfuur met de bus (over een steile bergpas) om dan pas aan de eigenlijke cruise op de Sound te kunnen beginnen... Zelfs bij schoon weer al een hele klus, maar tot onze grote bezorgdheid voorspelden ze dus voor de nacht van zaterdag op zondag pakken sneeuw in het nationale park. Gelukkig betalen ze alles terug mocht het weer roet in het eten gooien. Toch kropen we gisterenavond met een bang hartje in ons (warme) bed in de hoop dat alles gewoon kon doorgaan...

Toen we onze ogen opendeden bleken op het eerste zicht onze ergste nachtmerries waarheid te zijn geworden... Onze veluxramen op de slaapkamer lagen vol met sneeuw... Maar na een blik naar buiten bleek het gelukkig al bij al mee te vallen, de weiden rond ons b&b bleken slechts bedekt onder een klein (poeder)laagje sneeuw... Na een snel ontbijt en het samenstellen van ons eigen lunchpakket stapten we dan ook vol goede moed en vooral warm ingeduffeld (werkelijke temperatuur 0°, gevoelstemperatuur -10°) in onze huurauto voor de eerste (korte) etappe van onze onderneming, we dienden ons immers om 8u30 aan te bieden aan het visitor centre in het dorp waar een bus ons zou oppikken om ons naar de boot te brengen... Maar al na één kilometer dook er een obstakel op. Eén van de hekken van de boerderij was dichtgewaaid... Sofie diende dan ook halsoverkop uit de auto te springen maar kon het hek gelukkig na enkele pogingen terug openduwen. Na dit korte oponthoud gelukkig geen verdere problemen, de wegen lagen er zo goed als perfect bij...

Aangekomen bij het visitor centre mochten we al snel plaatsnemen in de bus. We bleken met een kleine groep te zijn (6 man ons incluis), tot duidelijk werd dat we nog een groep moesten oppikken die met de bus van Queenstown kwamen (zo'n 2,5 uur rijden). Hiervoor reed onze bus terug voorbij onze b&b (grmbl...)... Uiteindelijk waren we compleet en konden we koers zetten naar Manapouri waar we de (eerste) boot zullen nemen naar West Arm. Zo'n 20 minuten later zijn we ter plaatse, waar we vervoegd worden door mensen die zelf naar daar gereden zijn. De ganse groep is uiteindelijk zo'n 25 man sterk. Ondertussen zijn de sneeuwwolken verdwenen en hebben ze plaatsgemaakt voor wolkenvelden en opklaringen met een schuchter zonnetje waardoor we toch kunnen genieten van de mooie uitzichten over het meer... Al snel zet de boot zich in beweging en varen we over het vijfde grootste meer van NZL, Lake Manapouri. Toch is vooral de diepte indrukwekkend, het diepste punt is ruim 444m diep (dit punt bevindt zcih zo'n 200m onder zeeniveau). Deze diepte is te wijten aan de verschillende gletsjers die het meer in de laatste ijstijd hebben uitgeslepen... Het meer telt verschillende eilanden en wordt omgeven door bergen van tussen de 1500 en 1700 m hoog, door de sneeuwval zijn niet enkel de bergtoppen betoverend wit maar de lagergelegen bossen lijken bestrooid te zijn met poedersuiker. Met de zon en het water van het meer geeft dit prachtige taferelen. Na een goed uur varen bereiken we de overkant van het meer. Hier bevindt zich de grootste waterkrachtcentrale van Australazie. Het is dankzij deze centrale dat Doubtful Sound thans via de weg bereikbaar is. Immers om de verschillende onderdelen voor de centrale hier te krijgen heeft de NZL regering speciaal een weg laten aanleggen van de zee (Doubtful Sound) tot aan de centrale nadat men zich realiseerde dat men deze onderdelen nooit over het land en het meer tot aan de centrale zou krijgen... Tot op de dag vandaag is deze weg de duurste weg van gans NZL, men heeft er 2 jaar aan gewerkt en elke cm van de weg kostte ongeveer 1 dollar. De totale afstand betreft 22,2 km dus je kan beginnen rekenen ;) en dan is ze nog enkel in grind (asfalt zou nog meer kosten). Een van de redenen voor deze hoge kostprijs is niet enkel de steiltegraad (op sommige stukken zo'n 20%) maar vooral het klimaat hier... Per jaar valt hier zo'n 6 tot 8 meter regen !!! wat leidt tot de nodige problemen. De weg is verder niet aangesloten op de rest van het wegennet en wordt enkel gebruikt voor de waterkrachtcentrale en om toeristen naar de Doubtful Sound te voeren... een kostelijke zaak !!!

Nadat de boot is aangemeerd stappen we op de aldaar wachtende bus die ons via de Wilmot Pas (690m) naar het startpunt van onze cruise zal brengen. Onderweg naar de pas neemt de sneeuw zienderogen toe, op zo'n 500m hoogte ligt naar schatting zeker zo'n 30cm sneeuw in combinatie met het donkergroen van het regenwoud geeft dit ook weer echt een prachtig effect. We passeren hier ook de eerste van drie permanente watervallen langs de weg, de Cleve Garth Falls zo'n 365m hoog. Als we de pas zijn overgestokken krijgen we een eerste zicht op de Fjord (door lawinegevaar kunnen we spijtig genoeg niet stoppen voor een foto). Na een lange afdaling en het passeren van de twee andere watervallen langs de weg (De Stella Falls en de Helena Falls) zijn we dan eindelijk ter plaatse en kunnen we op ons superdeluxe cruiseboot stappen (een benedendek met café en volledig rondom wandelpad, een tussendek met cosy zeteltjes en een open dek achteraan en dan nog een open bovendek...).

We steken van wal en al snel worden we betoverd door schoonheid van de Fjord, overal waar je kan kijken rijzen met sneeuw bedekte bergen die volledig begroeid zijn met mos, varens en bomen uit de zee omhoog... Langs verschillende van deze wanden zijn prachtige al dan niet permanente watervallen waarbij het water honderden meters naar beneden valt... een aantal van deze watervallen behoren zo officieus (want niet permanent) tot de hoogsten ter wereld (valhoogtes tot 800m). Ook het weer zit mee, het is droog (een wonder want het regent hier meer dan 200 dagen per jaar) en af en toe komt de zon zelfs door de gelukkig hoogdrijvende wolken piepen... Tijdens de drie uur durende cruise zien we zeehondjes rusten op de rotsen, passeren we een hut waar men kreeften vangt en maken we kennis met de woelige Tasmanzee met golven tot 3m hoog (en het is rustig weer)... op de terugweg varen we een van de zijarmen van de fjord in. Als de schipper de motor stillegt horen we enkel nog het ruisen van de bomen, enkele vogels en vooral de tientallen watervallen langs de wanden... Zo stil heb ik nog maar zelden meegemaakt... een echt genot. Ook brengt de schipper ons hier dicht bij de steile wanden van de fjord om de watervallen van dicht te bekijken... Woorden schieten tekort om dit alles te beschrijven dus jullie zullen zelf naar de foto's moeten kijken om jullie een beeld te vormen...

Na drie uur varen zit de cruise erop... Opnieuw gaat het met de bus over de Wilmot Pas terug naar de waterkrachtcentrale... Hier staat ons echter nog een uitsmijter te wachten... De bus rijdt immers via een 2km lange 10% steil afdalende spiraalvormige tunnel de berg in recht naar de machinekamer van de waterkrachtcentrale die zich midden in de berg bevindt... Hier wordt het water van Lake Manapouri (200m boven zeeniveau) naar beneden gestuurd om aldus elektriciteit op te werken en wordt vervolgens via een kilometerslang kanaal in de berg afgevoerd naar de Doubtful Sound... De hiermee opgewerkte energie voorziet de helft van het Zuideiland van stroom !!! Toch ook echt de moeite waard om te zien (ook al is het totaal iets anders dan al die prachtige natuur). Wat me brengt bij iets onbegrijpelijks. In onze groep waren immers twee personen die blijkbaar niet leukers vonden dan om tijdens de cruise een boek te lezen en slechts af en toe op te kijken naar de fjord. Dat lijkt me toch echt wel tijd- en geldverspilling... Bij de waterkrachtcentrale waren ze plots wel wakker... echt vreemd !!!

De terugreis met boot en bus liep vlot en om 17u45 stonden we weer aan het visitor center. Na een kort bezoekje aan de supermarkt (voor de lunch van morgen) zijn we gaan eten in een typische italiaanse trattoria in het dorp. Best lekker !!! Dan snel terug naar de b&b zodat we na het typen van dit verslag en het checken van het weer van morgen (geen sneeuw vannacht wel mogelijks morgen enkele sneeuwbuien boven 800m) en de toestand van de weg naar Milford Sound (open zonder sneeuwkettingen) we snel en met een gerust gemoed het bed in kunnen om goed uitgerust te zijn voor de dag van morgen...

Nog een leuke (hopelijk niet al te regenachtige) zondag voor jullie en tot morgen !!!

Xxx

Wouter en Sofie