Paradise by the dashboardlight

Aangezien mijn schrijver al in dromenland ligt, nog even dit kattenbelletje: Ons verslag voor vandaag volgt later - de foto's zijn wel al te bezichtigen!

Morgen gaan we naar Te Anau, een 1.5uur rijden vanuit Queenstown, dit zou onze uitvalsbasis moeten zijn voor de fjorden.
Jammer genoeg voorspellen ze sneeuw in de namiddag - avond - komende dagen. Hopelijk blijft de Milfordroad (= de weg naar de fjorden) sneeuwvrij want anders valt één van de hoogtepunten van onze reis in het water.

We weten niet wanneer we terug internet zullen hebben, dus hopelijk tot binnenkort!

Nog eens een dikke bedankt voor alle mailtjes//reacties/...

Groetjes!

ork Sofie en snork Wouter

Queenstown

Dinsdag 4 augustus 2011

Ik trek de gordijnen open en het ziet er maar triestig uit: een dik wolkendek is samengepakt over Queenstown. Vandaag besluiten we om het rustig aan te doen. Ik ben nog altijd stijf van de gletsjeravonturen en ook Wouter voelt zich maar moe.

We besluiten om wat rond te kuieren in de stad en gaan wat souveniers shoppen. Ons hotel is heel goed gelegen maar gunt onze spiertjes geen rust. We liggen hier 100m uit het centrum maar moeten daarvoor eerst een zeer steil padje af (of op)! Het is een echte kuitenbijter. Omdat we niet de hele dag met de zakken willen rondsleuren, zetten we die eerst af! Hup weer de helling op!

De wolken hebben ondertussen al plaats gemaakt voor een prachtig zonnetje. Het ideale moment om aan boord te gaan van een stoomboot! Het is zo'n echt authentieke boot waar twee stoere mannen kolen op het vuur moeten scheppen. Aangezien we een kijkje mogen nemen in de machinekamer, is dat echt wel de moeite om eens te zien. Hard labeur ook! Ge moogt gerust zijn. Daarna nestelen we ons op het voordek waar we alweer de meest prachtige landschappen zien voorbij glijden! Ik krijg het aan de stok met een Japanese vrouw die mijn plaats op de bank inneemt omdat ik een foto wil nemen. Als tegenzet besluit ik maar om haar zicht te bederven en steevast als stoorzender voor elke shot te gaan staan... Niet echt netjes, ik weet het... Maar we trekken er ons niet teveel van aan! Genieten maar en veel mooie foto's nemen!

Als we aan de overkant van het meer gekomen zijn, gaan er een heleboel mensen van de boot af. Zij gingen naar de schapenboerderij naar een show kijken. Aangezien we op onze volgende bestemming op een schapenboerderij logeren, leek het ons nogal overbodig om hiervoor te betalen. En dan varen we terug. Deze keer krijgen we een ijskoude wind in ons gezicht en besluiten we maar om ons binnen te gaan warmen! Lekker rustig aan, onze spiertjes kunnen wat bekomen!

Omdat bij aankomst het zonnetje nog altijd schijnt, gaan we met de gondola de berg op. Woutertje zit mooi met zijn rug naar het dal toe, zodat hij niet kan zien hoeveel we stijgen. Ik kan u zeggen, het water was veel te diep! Vanop het bovendek hebben we alweer een prachtig zicht over de bergen. Ook nu houdt Wouter hem angstvallig tegen de muur want het is wel heel hoog. Er vliegen paragliders boven ons hoofd, er zoeven kinderen in karretjes de berg op,... In Queenstown kan je echt alles doen... Je kan het zo gek niet bedenken. Alles is hier gewoon en hoe gekker, hoe liever.

Na de gletsjeravonturen voel ik niet onmiddellijk de noodzaak om aan een touw te hangen bengelen (mijn rug is trouwens het perfecte excuus om dat niet te hoeven doen). De jetboat spreekt me wel aan maar met deze temperaturen vind ik het toch wel net iets te koud om door het ijskoude water te zoeven! Brrrrrrrrrrr. Ook het skiën bijt in mijn been maar is een beetje geldverspilling als je weet wat je uitgeeft om een half dagje op de latten te staan (skipas, liftpas, huren van materiaal,...).

Vandaag rustig aan dag: we sluiten onze avond af met een zalig badje, een hapje en wat bijslapen in ons reuzengroot bed.

Tot morgen allemaal!

One way bridges

We maken deze ochtend ons ontbijtje: een eitje koken, muesli en yoghurt, toast met confituur (We stelen ook nog 2 brownies als tussendoortje, maar ssssht). Dan hossen we het huis door om onze spullen te pakken... Je kan het al raden! De tocht van gisteren laat zijn sporen na! We zijn behoorlijk moe en zijn later uit ons bed gerold dan eerst afgesproken. Snel uitchecken en dan nogmaals naar het uitzichtpunt want vandaag zijn er geen wolken te zien! Nog een kiekje van de gletsjer en dan rijden maar...

De wegwijzers die we vandaag moeten volgen, brengen ons naar Queenstown. Dat het een opmerkelijke weg is, mag gezegd worden. We komen de hele tijd ‘one way bridges' tegen. Dwz een brug waar maar 1 auto tegelijkertijd over kan omdat de brug zo smal is. Goed uitkijken dus, buik intrekken en rijden maar! We hebben ook een speciale aanbieding: de langste one way bridge van Nieuw-Zeeland. Gelukkig met inhammetjes om de tegenliggers te laten passeren. Eén grote opmerking: er zijn geen tegenliggers vandaag...

We rijden tientallen kilometers zonder iemand tegen te komen. We stoppen geregeld om foto's te nemen van de prachtige natuur. En we kijken onze ogen uit! De uitzichten zijn fenomenaal: watervalletjes, meren met daarachter besneeuwde bergen.

Dan beseffen we dat het tijdens deze winter toch wel gauw donker wordt. We besluiten om een tandje bij te steken. Het kleine tandje wordt een groot tandje aangezien ik zeer dringend naar toilet moet. Als er in honderd kilometer geen tankstation te zien is, dan ook geen toilet. Gelukkig biedt een klein dorpje soelaas... Vanaf dan is de sfeer minder gespannen en kunnen we weer verder.

Onze allerlaatste stop is eentje die ons doet huiveren. De eerste bungee-brug van Nieuw-Zeeland. Brrrr! Ze is hoog en het water is diep! Dan maar verder!

Als we aan ons hotel aankomen, staat de gastvrouw ons op te wachten. Ze toont ons de kamer en nodigt ons uit voor het wijnproeven in de lounge. Dat laten we ons geen twee keer zeggen! We kiezen een wijntje en schuiven aan bij enkele andere gasten. Natuurlijk moeten we ons voorstellen. Deze keer weten ze wel waar België ligt en ze weten dat er problemen zijn tussen de Vlamingen en de Walen... Maar wat was het nu weeral? Een burgeroorlog zoals tussen de Hutu's en Tutsi's? We kunnen ons niet inhouden van lachen. Ik wil nog vragen of ze mijn mes wil zien, maar blijf voor de zekerheid beleefd...

Na een gezellige babbel trekken we de stad in voor een hapje. We gaan naar Brittania, een restaurant dat volledig is ingericht zoals een boot. Enkel de golfslag ontbreekt... ;-) En dan kruipen we maar eens in ons grote bed!

Slaapzacht iedereen!

Over gletsjers en meren

Dinsdag 2 augustus 2011

Het was me een dagje wel... We zijn toch halve zotten denk ik dan soms!

Deze ochtend met wat rugpijn opgestaan. Onze accommodatie is eerder ‘pover' en zeer ‘basic' te noemen. Een aansleep van onze problemen met Aussie Tours die drie weken voor vertrek wisten te zeggen dat onze oorspronkelijke accommodatie volzet was en dat er eigenlijk geen ander alternatief was dan deze lodge. Niet volledig onterecht, het is hier uitgestorven. Het mag wel laagseizoen zijn maar nu heb ik soms echt het gevoel alleen in de wereld te zijn.

Deze ochtend moesten we zelf ons ontbijt klaarmaken. Alles stond klaar in de keuken en we deden maar wat we wilden. Tja een nieuwe formule van b&b: bedien jezelf. Maar ik heb ons wel een eitje gebakken en ik heb vers brood verkeerd aangesneden... Na een goed ontbijt was de geest helder genoeg om een knoop door te hakken.

Na veel wikken en wegen: 'Zou ik de halve dag gletsjerwandeling wel aankunnen?' ging ik voor een laatste opinie naar de gidsen in het Fox Hiking Center.

Er is hier één ding wat ik écht niet begrijp van die Nieuw-Zeelanders: niemand kan ooit mijn vragen beantwoorden:

• - Het huurbedrijf kan niet zeggen of er sneeuwkettingen nodig zullen zijn,
• - De receptioniste weet niet of de garage open of dicht zal zijn,
• - Niemand kan zeggen of een dikkerdje zoals ik de wandeling aan kan...
  Beter nog: niemand uit het centrum heeft blijkbaar de wandeling ooit gemaakt! Aan elke Nieuw-zeelander die ik vraag of het steil is, veel trappen, of het tempo hoog ligt,... kan mij simpelweg géén uitleg geven. De receptioniste draait rond het onderwerp heen en toont hoe je op klimijzers moet stappen... Maar dit heb ik niet gevraagd: Kan ik de wandeling aan: ja of nee? Geen antwoord - goed voor de commerce natuurlijk... Dus: ik ga mee. Al is het met een klein hartje.

Aangezien Wouter al vooraf besloten had om niet mee te gaan op deze wandeling, maken we in de voormiddag nog een uitstapje samen. Het is een hele belevenis! Eerst nemen we de huurauto en gaan we naar het uitkijkpunt van de bergen. Het is een prachtige dag: zon met af en toe een wolkje, een gravelweg, helemaal alleen, heel vlak en dan: een stier op het midden van de weg! En wij rijden met een rode auto! Paniek, orders van Wouter, héél traag rijden en dan proberen het beest omzeilen. Oef gelukt! Zo groot was die stier dan toch niet... ;-)

Het uitkijkpunt is prachtig: De wolken drijven weg en we kunnen enkele mooie foto's nemen. Dit is waarom we naar Nieuw-Zeeland wilden komen: de natuur!

Daarna gaan we naar Lake Matheson, dat gekend is voor zijn reflecties van de bergen in het water. We passeren weer onze lieve vriend de stier, die lekker aan het eten is en beginnen al gauw onze wandeling. Ik heb maar één woord: adembenemend! We hebben alweer geluk, het water is redelijk vlak en we zien prachtige reflecties! We besluiten om niet helemaal rond te wandelen en keren terug naar onze lodge, waar we ons klaarmaken voor de namiddagactiviteit.

Ik zet Wouter af bij de gletsjer want die gaat de wandeling maken tot aan de voet (verder mag je niet zonder gids- commerce) en ik keer terug naar het Fox Glacier Centrum waar ik zenuwachtig als ik ben een kwartier te vroeg ben. Ik word niet echt vriendelijk bediend: 'We zullen u wel roepen als we u nodig hebben en ge zijt te vroeg'... Beleefd is anders. Nadat we 10 minuten te laat ‘geroepen' worden, gaat het verder naar de kleedkamer. We worden voorgesteld aan onze gids. Ik vraag een laatste opinie en die klinkt: ‘it should be alright'... Tja! We zullen het maar doen hé!

Eerst moeten onze schoenen uit en krijgen we er van hen. Tot de brave man achter de balie opmerkt dat ik bergschoenen aanheb en ik mag ze na grondige inspectie aanhouden. Leve de bergschoenen van Merano die al zeker 10 jaar meegaan! De dames met balletschoentjes moeten uiteraard andere schoenen aandoen. We mogen ook een rugzak, handschoenen en regenjas meedoen. Ik besluit om toch maar een rugzak te vragen om de klimijzers in te steken en een jas te vragen (waar ik eigenlijk niet in pas). Soit! Klaar om te vertrekken: in het busje krijgen we te horen dat onze gids uit Nepal komt en dat hij daar mensen heeft rondgeleid. Ik begin de nattigheid te voelen. Hebben jullie die mannen al eens naar boven zien gaan? Dat zijn echte berggeiten.

Mijn angst en twijfels blijken niet onterecht als hij aan de klim begint. Ik had me voorgenomen om goed vooraan te blijven omdat weet dat je vooraan minder moeite moet doen om bij te blijven. Zijn tempo is verschroeiend hoog! Ik ga mee in zijn tred en bij het eerste rustpunt voel ik de aandrang om over te geven. Duidelijk te diep gegaan. De twijfel zet zich dieper... Dit is het toch niet waard?

We zijn met 14 mensen, tijdens het hoogseizoen zijn het groepen van 45 man gemiddeld! Daar zou ik geen deel van willen uitmaken. Hoewel, dan lag het tempo misschien wat lager? Nu zitten we met allemaal jonge mensen van over de hele wereld: Duitsland, UK, Australië,...

We komen bij de toegangspoort tot de gidsen: Drie draadjes die aanduiden tot waar je mag komen en een groot ‘hier-waak-ik-bord' waar de gewone burger niet voorbij mag. Wouter is ondertussen tot daar geklommen. Wat ik persoonlijk al een hele prestatie vind, want het pad gaat niet echt over rozen. Ik krijg nog een laatste aanmoediging en dan komt het echte werk. We stijgen op zéér korte tijd enkele honderden meters. De rotsblokken zijn hoog en liggen los. Met balletschoentjes lag je hier zeker de dieperik in. Onze sherpa houdt de tred hoog. Zo hoog dat ik op een bepaald moment zwarte sneeuw begin te zien. Nu is het gedaan denk ik, ga ik naar de gids en zeg ik dat ik ermee stop. Op dat moment zegt hij dat we nog maar 5 minuten van het ijs verwijderd zijn. Zoals ze hier altijd de waarheid zeggen: ok nog eventjes volhouden.

Hij heeft niet gelogen. Na 5 minuten komen we in een trechter van ijs terecht. Onderaan is de weg bezaaid met honderden ijsblokjes. Nu krijg ik het gevoel wat het is om een ijsblokje te zijn. Ik schuif weg in het losse ijs, het is niet zo gemakkelijk stappen. Echt omvallen kan ik niet want de spleet houdt mij eigenlijk recht.

Na deze eerste ijs-ervaring moeten we onze klimijzers aan onze schoenen binden. Gelukkig neemt de gids even de tijd om uit te blazen en kom ik wat op mijn positieven. Wie wat onstabiel staat, mag een wandelstok nemen. Ik twijfel geen seconde, met mijn onhandigheid zie ik me hier nog in een gletsjerspleet terecht komen. Ik kan de krantenkoppen al lezen... In de gletsjer zijn allemaal trapjes uitgehouwen om over te lopen. Het valt goed mee. Het tempo ligt zeer laag. Dat moet ook: je moet als een pinguïn stappen om goed vast te zitten in het ijs. Wat wel een voordeel is van dik te zijn: ik hoef mijn schoenen niet in het ijs te planten: ik zet mezelf onmiddellijk vast!

We maken een wandeling over het ijs. Je moet heel de tijd gefocust zijn. Goed kijken waar je je voeten zet en hoe je ze zet. Veel tijd om foto's te maken, krijg ik niet. Toch vraag ik op geregelde tijdstippen aan mensen uit te groep om even een kiekje van me te maken. Dan komt één van de hoogtepunten: een tunnel in de gletsjer met blauw ijs! Eerst gaat onze gids even kijken. Hij zegt dat het héél smal is en dat we alles moeten afnemen. Hij raadt ook aan om de regenjas aan te trekken (wegens te klein enkel regenjasje van mezelf aan). En dan schreeuwt hij er een beetje achter dat het ook wel héél smal is en dat je er niet hoeft in te gaan. Ik vraag nog eens of ik er wel door kan en hij geeft alweer geen antwoord op mijn vraag: kijk maar eens. Ik besluit dan maar om het zaakje af te wachten en laat alle andere mensen voorgaan. Na tien minuten komen de eersten buiten. De Ossie-boy een serieus grote kerel is van kop tot teen drijfnat. Hij is niet echt dik, dus ik begin al wat na te denken... Ik ga naar de kerel en vraag hem om de waarheid: die krijg ik - ik zal niet door het gat heen kunnen. Toch besluit ik om een kijkje te gaan nemen in de tunnel. Ik kan er wel een dikke tiental meter in. Ze maken enkele foto's van me en dan zie ik de postbusgleuf waar ik zeker niet doorkan! Ik besluit terug te keren. Het ijs is hier helderblauw en echt prachtig! Wow! Wat een ervaring! We gaan verder naar een ijsmeer. Wie zwemt, krijgt een biertje van hem. Voor een biertje doe ik het niet...

We gaan verder over de ruwe gletsjer. Soms moeten we over diepe spleten heen. Het is best wel spannend en gevaarlijk. Eén keer verlies ik mijn grip en glij ik verder. Gelukkig niet tegen de Brit die voor me loopt. Mijn reflexen waren snel: stok in het ijs en stilstaan. We gaan nog voorbij enkele spectaculaire putten en ijsformaties en keren dan stilletjes aan terug.

Onze gids besluit om de afdaling op een drafje te doen: op een klein half uurtje aan de bus! Ik verklaar hem gek! Maar ja: hij holt de berg weer af. Dan krijgt hij het super-idee om een praatje te gaan maken met de mensen achteraan. Een Australisch koppel mag vooraan lopen en legt in één ruk het tempo een stuk lager. De grond wordt stilletjes aan wat stabieler onder de voeten. De bus is in zicht... Ik heb het gehaald. Het was een hele belevenis! Ik ben heel blij dat ik ze mee heb gedaan maar ik heb meer en meer mijn vragen bij de begeleiders. Hun gedrag (rond de pot draaien, proberen verkopen en de waarheid achterhouden) is niet bepaald een voorbeeld. Ze zijn niet echt betrouwbaar. Jammer...

Als ik thuis kom, is Wouter ook al thuis. Hij heeft wel te ver moeten stappen. Zijn voeten doen pijn.

We besluiten om een hapje te gaan eten. We hebben beiden grote honger dus bestellen een voorgerecht: lookbroodjes en dan een hoofdgerecht. ZE hebben het hier soms echt wel moeilijk: ons voorgerecht wordt op dezelfde moment geleverd als ons hoofdgerecht. We hadden al gezien dat onze dienster niet echt snugger was, maar dat was toch wel zeer onprofessioneel. Wouter besluit eens vies te kijken, wat blijkbaar helpt! Het kind durft ocharme niet meer bij ons te komen!

We besluiten onze wasjes te doen in de wasmachine! Het wordt tijd want de sokjes en ondergoed begint uitgeput te raken. Net zoals de deur, hebben we wat assistentie nodig om het wasmachine aan te steken. Maar het lukt (dan toch).

We besluiten om nog een tochtje te maken op zoek naar gloeiwormen! We krijgen het advies om op het pad te blijven en nemen ons zaklampje mee! Naast de vieze geluiden die je hoort als het pikdonker is, krijgen we heel wat gloeiwormpjes te zien. De Wouter vraagt meer en meer om mijn lamp aan te houden als we verder gaan op het pad. Mijn gloeiwormpje heeft schrik! ;-)

Heel moe komen we thuis. De adrenaline raast nog wat door mijn lijf. Ik typ nog mijn verslag, dat deze keer uitermate lang is! En moet de droogkast nog enkele keren checken... Ondertussen gaat Wouter met zijn skijas naar het toilet! Je hoort het goed! Verwarming in badkamers bestaat hier niet. Aangezien het buiten vriest, wil je niet weten, hoe koud het daar is! Ik blijf nog wel eventjes voor onze verwarming nagenieten! Het was een zware maar mooie dag. Morgen ben ik gegarandeerd zo stijf als een plank. Alles doet pijn, maar het doet ook goed!

Slaapwel, tot morgen!

P.S. : Mogelijks kunnen we enkel de verslagen op het net zwieren, dus zonder foto's vermits het gratis internetgebruik beperkt is tot 20 MB (tot daar de term gratis ;))

Hit the road Jack

Maandag 1 augustus 2011

Vandaag zeer vroeg uit de veren (6u15) want er staat er een lange rit van zo'n 530km op het programma. Ook Ron en Fiona zijn vroeg op want ze wilden ons per se een volledig ontbijt serveren (wat voor ons niet moest maar wat uiteraard wel heel lief was). Over deze accommodatie kunnen we eigenlijk zeer kort zijn : TIP TOP !!! Alles is aanwezig en ze doen alles wat je vraagt en nog veel meer. Ze kunnen gerust zijn dat wordt een prima beoordeling op tripadvisor ;).

Om 7u45 zijn we na het warmlopen en ontdooien (het heeft -3° gevroren) van de auto - want zelf krabben doen ze hier niet bij gebrek aan ijskrabbers - klaar voor vertrek. Via vlakke, drukke wegen (de school begint hier terug na de 'winter'vakantie) komen we al snel terug op bochtige, heuvel-achtige en rustige wegen terecht. Na anderhalf uur rijden bereiken we het hoogste punt van vandaag, Hope Saddle, zo'n 700m boven zeeniveau. Van hieraf heb je een prachtig 360° zicht op de omgeving met zijn groene bossen en besneeuwde bergen. Heel mooi maar wel koud. Brrr. Snel springen we terug in de auto en rijden we door naar Murchison. In de zomer is dit een belangrijk outdoorcentrum, maar nu is het zo goed als uitgestorven. Wij besluiten toch een kijkje te gaan nemen naar de langste hangbrug (swingbridge) van Nieuw-Zeeland. Tot onze verbazing dienen we eerst te betalen, we twijfelen even maar besluiten dan toch te betalen (5 dollar per persoon dat is zo'n 3 euro). Al snel staan we aan de hangbrug, deze is inderdaad zeer lang en wiebelt toch wel een beetje. Vol goede moed start ik de overtocht. Maar na een kwart van de brug kom ik 'open' boven de rivier terecht en dat is er teveel aan, mijn hoogtevrees neem de overhand en ik besluit rechtsomkeer te maken om te vermijden dat ik halverwege niet meer voor- of achteruit durf. Ook Sofie is niet zo zot van hangbruggen maar zij raakt wel tot aan de overkant. Ik besluit me verder te beperken tot het nemen van foto's van de brug. Eén voordeel van deze stop is dat we allebei terug klaarwakker zijn voor het vervolg van onze roadtrip.

En dat is nodig want het volgende stuk loopt door Buller Gorge wat betekent veel draaien en keren, heel wat eenrichtingsbruggen (een Nieuw-Zeelandse specialiteit) en zelfs enkele lange eenrichtings-stukken langs de rotswand (geregeld met lichten). Maar alles loopt vlot en we bereiken zonder ongelukken de Westkust. Hier besluiten we even van de route af te wijken om te gaan tanken in Westport zodat we zeker niet zonder benzine vallen. De Westkust is immers uiterst dun bevolkt (zo'n 50000 mensen op een strook van 500km lang en 30km breed). Maar best dat we eerst zijn gaan tanken en want al snel komen we een bordje tegen dat meldt dat er de komende 100 km geen tankstation zijn...

Op de middag stoppen we bij een toeristische topper, de pancakes (pannenkoeken) van Panakaiki. Neen dit is geen plaatselijke delicatesse zoals je misschien zou denken ;) maar het zijn wel speciale rotsformaties die veel weghebben van een stapel.... Je raadt het al : pannenkoeken. .. In eerste instantie denken we er het onze van maar als we bij de rotsen komen moeten we besluiten dat het wel de moeite waard is om te komen zien. Het spel tussen de rotsen en de zee is best wel mooi. Spijtig genoeg is het hoogtij net voorbij zodat we het water niet op zijn best zien... Na dit bezoek hebben we beiden wel zin in een pannenkoek ;) Dit blijken ze inderdaad te verkopen in het plaatselijk café maar we worden beiden meer aangetrokken tot de spaghetti met meatballs, dus werd dat het middageten.

Hierna snel terug op weg want nog meer dan 200 km te gaan... We komen nu terug in iets drukbevolkter gebied. Hier was er eind 19^de eeuw een kleine goldrush waardoor er zich heel wat mensen vestigden, een aantal van hen is hier dan blijven plakken... Thans is dit het centrum voor de handel in Nieuw-Zeelandse greenstone (jade). Na een kleine (koop)stop rijden we verder naar de eindbestemming. We zijn nu op het laatste deel van de rit en we krijgen prachtige vergezichten voorgeschoteld. Met landbouwgebied en bos op de voorgrond en de majestueuze Nieuw-Zeelandse Alpen op de achtergrond. Groen en wit geeft een zeer mooi contrast. Voor Sofie wegen de laatste loodjes het zwaar, zeker als we op het einde nog een pas over moeten om op de eindbestemming te arriveren. Om 17u30 (vlak voor het donker wordt) zijn we ter plaatse. De begroeting in de 'lodge' is hartelijk, al proberen ze weer het een en het ander te verkopen... We beginnen ze ondertussen te kennen die kiwi's. Maar we weigeren resoluut en zeggen dat we morgen zullen beslissen naargelang het werk welke activiteit we gaan doen. Sofie zou graag een wandeling maken over de gletsjer of eventueel een helikoptervlucht maken (ikzelf ga het iets rustiger en/of dichter bij de grond proberen houden), wat ze ook kiest ze zal morgen zonder twijfel in geuren en kleuren vertellen over haar avonturen ;) . De lodge zelf valt op het eerste zicht mee, al missen we weer verwarming in de badkamer, maar is zeker niet het niveau van onze oorspronkelijk geboekte accommodatie (al moeten we wel evenveel betalen). Weeral een leuke verrassing van onze vrienden van Aussie Tours, maar we proberen het ons niet teveel aan te trekken....

Greetz,

Abel Tasman National Park

Zondag 31 juli 2011

Na een zeer goede nachtrust (fantastische bedden) en wakker worden met zicht op bergen, water,... zijn we klaar voor een stevig ontbijt! De gastheer en gastvrouw Ron en Fiona geven ons veel uitleg over wat er in de buurt te doen is! Ze regelen voor ons een bootje om zo het natuurreservaat te verkennen. We wilden eerst graag een grote wandeling maken. Maar die plannen blazen we af omdat er morgen een lange rit voor de boeg staat en omdat de wandelpaden soms zeer steil en moeilijk zijn. Dus vertrekken we naar Kaiteriteri. We hebben een scenic boottocht die ons gedurende 4 uur meeneemt naar de mooiste plekjes van de baai. We hebben alweer geluk: het is mooi weer maar wel een koude wind! Winterjassen zijn geen overbodige luxe.

Onderweg zien we prachtige stranden, rotsen, vogels,... We geven onze ogen en oren de kost!

Als kers op de taart krijgen we zeehondjes te zien die zitten te zonnen op de rotsen! Normaal zitten er hier zo'n 600 maar omdat het winter is blijven enkel de vrouwtjes met hun kleintjes! We gaan ook enkele keren van de boot. Wat een mooie schelpen zijn er te vinden op het strand! Zo heb ik er nog nooit gezien! Wouter kijkt mij een beetje angstvallig aan als ik weer een schelp in mijn jaszak duw: ‘Straks heb je 2kg schelpen mee naar huis'. Maar ze zijn zo mooi, ik neem ze toch mee naar huis! ;-)

Na een fijne boottocht, gaan we even naar de supermarkt. We hebben besloten om deze avond in onze b&b te koken. Aangezien we een keukentje hebben, kunnen we hiervan profiteren! We nemen ook nog gauw een fles lokale wijn mee om de avond goed in te zetten!

Even melden dat de wijn hier zéér lekker is maar ontzettend duur! Er zijn wel flessen met ‘gewone prijzen' (die wij kiezen) maar de meeste flessen zijn zeer hoog geprijsd dwz +/- 15-25euro per fles!!! Geen wonder dat ze niet te vinden zijn in de Belgische winkelrekken... Lekker dus, maar duur...

Na een pasta met kaassaus onze reisverslagen aanvullen (door de drukte van de afgelopen dagen nog niet veel tijd gehad). Onze ipod speelt hier in de radio! Dus met wat goede muziek op de achtergrond straks ons bedje in voor een korte rust want morgen is het weer een overgangsdag: de langste van de hele reis... Hopelijk valt het mee! Het weer zou nog zonnig blijven de komende dagen. Vingers gekruist maar! We genieten er met volle teugen van!

Bye guys (dat zeggen ze hier toch zo graag...)

xxx

Going South(Island)

Zaterdag 30 juli 2011

Vandaag zeer vroeg (6u) opgestaan want om 8u25 vertrok onze ferry naar het Zuideiland. Snel ons bagage in de auto gestoken (die we dus op straat hadden geparkeerd wat toch niet nodig bleek want de poort van de parkeergarage was inderdaad open... had ze toch gelijk de trunte ;)) en door een nog slapend Wellington naar de haven vlakbij gereden. Daar afscheid genomen van ons (huur)autootje dat spijtig genoeg niet mee op de boot mocht en dan na inchecken van de bagage de vlieger, sorry boot, op naar Picton op het Zuideiland. Een reis van zo'n drie uur... een lange reis zo leek maar dit viel goed mee vermits er buiten heel mooie landschappen voorbijgleden, vooral het laatste uur van de tocht is adembenemend want deze voert door de Queen Charlotte Sound. Bij aankomst in Picton onze bagage opgehaald en vervolgens onze nieuwe huurwagen gaan afhalen, ditmaal is het een Toyota Corolla (wederom best grappig vermits dit Sofie's eerste auto was, zij het wel in oudere versie ;))...

Al snel vervolgen we onze weg richting onze overnachtingsplaats en dit doen we via de scenic route langs de verschillende Sounds... het is een weg met mooie uitzichten maar niet geschikt voor mensen met een zwakke maag want het is bocht in, bocht uit, berg op, berg af... Na een voorspoedige rit en een korte strandwandeling bereiken we onze B&B Almyra at Kina, een echte luxe B&B prachtig gelegen op een schiereiland temidden van getijdenpoelen en aan de voet van met sneeuw bedekte bergen... Niet onze eerste keuze maar we klagen niet! Onze reisorganisatie was er immers in geslaagd om de door ons gekozen accommodatie niet tijdig te boeken en als compensatie betalen zij de meerkost voor deze luxe b&b... Mooi meegenomen!!!

Greetz,

Walt en Sofia

Precious private tour

Vrijdag 29 juli 2011

Deze ochtend weer met rugpijn opgestaan!!! Aiaiai Ibis-hotel: niet echt aan te raden (alleen als je low-budget wilt gaan)! Te voet naar de i-site waar de gids van movietours ons ging oppikken met zijn busje. We zijn een beetje nieuwsgierig: gaan we met veel zijn, hoe zal de LOTR-tour verlopen? Hopelijk niet teveel trapjes voor Wouter en hopelijk even tof als de hobbit-tour! Vol ongeduld wachten we op onze gids: Tedd, een typisch Nieuw-zeelandse ‘bloke'... Met zonnebril en petje worden we vriendelijk begroet: ‘it's just me and you for today guys'. Een privétour! Valt dat goed mee zeg! Al gauw worden we in de ‘van' bestookt met filmpjes van de lord of the rings. Stelselmatig toont hij ons enkele beelden en bezoeken we dan de plaatsen waar ze gefilmd zijn...

We beginnen met het bezoek van de plaats waar ze het decor hebben gebouwd voor het kasteel van Minas Tirith. Jammer genoeg is er niks meer van te zien! Het hele decor is weg en heeft plaats geruimd voor zijn oorspronkelijke bestemming nl. een betonfabriekje... Omdat we geen foto's wilden nemen van de betonfabriek, besluit onze beste Tedd maar dat we redelijk normaal zijn... Er zijn blijkbaar vreemde snuiters die daar een foto van willen nemen...

Dan maar op weg naar enkele andere locaties. Met veel uitleg over miniatuurgemaakte bruggen, gefilmde scènes, acteurs,... kunnen we de hele namiddag verder! Het is de moeite! We nemen enkele foto's in de hoop jullie achteraf de beelden te kunnen tonen en dan te vergelijken... Het valt ons op dat er nogal véél LOTR-bomen zijn omver-gebliksemd de laatste tijd... Maar het plaatje klopt meestal!

Na een picknick komt het hoogtepunt van de dag: een vertolking in de film... Wie Orlando Bloom maar een woesie vindt (net zoals ik), kan allicht niet op tegen de nieuwe steracteur voor de komende films... Zie foto's...

We brengen ook een bezoekje aan WETA, een bedrijfje dat zich bezighoudt met de post-productie (lees speciale effecten, 3D-animatie,... een beetje zoals Pixar of Dreamworks dus). We kunnen ook een glimp opvangen van de nieuwe studio's die Peter Jackson gebouwd heeft voor zijn Hobbit-films en krijgen te horen dat Tedd's broer, Chris meewerkt aan de nieuwe verfilming van Kuifje! In de Weta-cave kunnen we kijken naar een film over hoe het achter de schermen aan toe gaat (bvb hoe men de kostuums maakt voor de personages, hoe een film tot stand komt, welke decors ze bouwen,...) en kan je terecht in hun shop. Waar we uiteraard niet zonder lege handen buiten komen. Wist je trouwens dat een deel van de shop volledig vol stond met kuifje-materiaal! Een echte opsteker voor ons als Belgen!

Na onze mooie movietour, worden we nog eens persoonlijk aan ons hotel afgezet! Aangezien het kieken van het Ibishotel ons niet met zekerheid kon zeggen of de parkeergarage morgenvroeg om half 7 open zou zijn (het bord verklaarde: open van 8am...) hebben we maar het zekere voor het onzekere genomen en hebben we onze auto op straat geparkeerd (iets wat eigenlijk niet mocht: max 2u parkeren). Soit we kunnen het risico niet nemen om morgen de ferry te missen...

Na onze geslaagde dag zijn we gaan eten bij de Maleisiër (we doen hier een beetje de wereldkeuken af...) en wilden we graag eens naar de cinema gaan! Het werd Harry Potter! De moeite - ook voor niet lezers van het boek... ;-)

En dan uitgeteld in bed: morgen een nieuwe dag, een nieuw avontuur, op weg naar het zuidereiland! We kijken er naar uit!

Slaapwel iedereen!