Wellington tussen oud en nieuw

Donderdag 28 juli 2011

Na een iets minder nachtje in ons hotel (nogal hard bed) en een zelfbereid ontbijt beginnen we een beetje schoorvoetend aan onze verkenning van Wellington. De stad is immers niet echt uitnodigend met (lelijke) moderne architectuur en vooral veel wolkenkrabbers. Wellington is al sinds 1865 de hoofdstad van Nieuw-Zeeland maar ze staat nog steeds ter discussie. In Auckland zijn ze er niet over te spreken dat een provinciestadje als Wellington met de eer is gaan lopen. En op het Zuideiland vinden ze dan weer dat die uit het Noorden hen niets te zeggen hebben... Enkel de Wellingtonians zelf zijn best trots !!! De keuze voor Wellington is echter logisch als je het louter geografisch bekijkt. Wellington ligt immers min of meer in het midden van het land (het zuidelijkste puntje van het Noordeiland). Concreet betekent dit dus dat alle regeringsgebouwen in deze stad gevestigd zijn.

Het belangrijkste is uiteraard het (nieuwe) Parlementsgebouw. Een voorbeeld van moderne architectuur dat bij de kiwi's (hiermee bedoel ik de inwoners van Nieuw-Zeeland dus niet de vogels en zeker niet het fruit dat hier kiwifruit wordt genoemd) beter bekend staat als 'The Beehive' en dat is ook hoe het eruitziet, een gigantische bijenkorf. Volgens Sofie archilelijk, maar ik vind het nogal meevallen... Nu ja smaken verschillen, ook in Nieuw-Zeeland zelf. Tegenover de Bijenkorf staat het oude parlementsgebouw dat heel erg lijkt op de palazzi uit Italië en lijkt opgetrokken te zijn uit harde steen. Niets is echter minder waar, het betreft het grootste volledig uit hout opgetrokken gebouw ter wereld al zie je dat pas als je er met je neus opstaat... Hierna brengen we nog een bezoekje aan de oudste kerk van Wellington vlakbij, die ook al volledig uit hout is opgetrokken.

Na het bezoek aan de regeringwijk Lambton besluiten we om met de Cablecar naar de bovenstad te trekken. De ingang van de Cablecar bevindt zich midden tussen de winkels van één van de vele winkelcentra. Eigenlijk is de Cablecar een tram die via een soort van tandradbaan pendelt tussen de beneden- en de bovenstad. Vanaf het eindpunt heb je een prachtig zicht over de stad en de baai. Hier liggen ook de botanische tuinen. Spijtig genoeg liggen deze er gelet het seizoen nogal troosteloos bij. Vanaf het eindpunt besluiten we verder te stappen naar Zealandia. Dit is een groot project waarbij een deel van de groene long van de stad omheind werd, vervolgens ontdaan van alle ongedierte (voornamelijk possums en muizen) om zo plaats te geven aan (bedreigde) inlandse soorten. Een soort van openrange zoo voor inheemse dieren dus... Na een stevige wandeling zijn we ter plaatse. Allereerst bezoeken we het museum dat aan het project verbonden is. Vooral juf Sofie is onder de indruk van de opzet van de tentoonstelling waarbij inheemse fauna en flora spelenderwijs wordt uitgelegd... Nadien gaan we de zoo binnen... Naast de vele inheemse vogels, zitten hier ook zogenaamde weta's (reuzekevers waarvan Sofie al begint te huiveren nog voor ze er één heeft gezien) en prehistorische hagedissen (Tuatara's) die al 200 miljoen jaar op de aarde rondzwerven. Al snel komen we de eerste rare vogels (nee geen mensen) tegen, een soort van blauwe kalkoen met knalrode snavel en zonder vleugels (vogel???)... Verder zien we ook verschillende kleine vogels die zich te goed doen aan bloemen en insekten. Ook maken we kennis met één van de drie inheemse papegaaiensoorten, de kaka. Dit is een grote bruinrode papegaai die zich nogal graag laten opmerken en allesbehalve mensenschuw is. Ook zien we één van de Tuatara's en maken we nog een boottochtje over het aangrenzende stuwmeer...

Tot slot nemen we de bus terug naar het centrum voor een bezoek aan het nationaal museum van Nieuw-Zeeland, beter bekend als Te Papa. Het is het grootste museum van Nieuw-Zeeland en bovendien gratis te bezoeken. Al gauw blijkt dat het museum immens is, het bestrijkt zes verdiepingen van wel tien rugbyvelden groot. Je moet dan ook een keuze maken in wat je wil zien. Wij kiezen eerst voor de afdeling natuurverschijnselen, waar we onder meer 'live' een aardbeving meemaken en meer uitleg krijgen over de vulkanische activiteit. Alles is weer zeer beeldend uitgelegd dus Juf Sofie is in de wolken... Nadien brengen we een bezoek aan de giant squid, een unicum in de wereld. Betreft het enige exemplaar van een reuzeninktvis dat te bezichtigen is. Deze werd op een expeditie per ongeluk meegetokken in de netten en belandde na uitgebreid onderzoek in het museum als tentoonstellingsstuk. Nadien brengen we nog een bezoekje aan de Maori-afdeling en de afdeling Hedendaagse Geschiedenis en dan hebben we het wel gehad. Op ons gemak terug naar het hotel en dan iets eten in een pub/restaurant waar alle ambtenaren hun after-workgesprekken houden...

Daarna op tijd in bed want morgen staat onze tweede LOTR-uitstap te wachten,

Greetz,

Sofie & Wouter

Wellington here we come

Een overgangsetappe vandaag. Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan een uitgebreid ontbijt (en we moesten goed eten want we gingen ver met de auto...) was het tijd om te vertrekken. Onze was lag netjes gewassen en gestreken klaar (als dat geen service is). En nadat alles terug in ons autootje was gestouwd konden we vertrekken. Aangezien onze gastvrouw moest werken, hebben we besloten om toch nog even langs haar werk te rijden om goedendag te zeggen. Ze werkt namelijk in de toeristische dienst van de stad. Jammer genoeg zat ze op ‘het feest van de forel' en wou haar sympathieke collega ons een bezoekje aan de forellenfarm aansmeren om haar te gaan bedanken. Maar toen we onze motor wilden starten, kwam ze vanachter het hoekje aangelopen. Gelukkig maar want een ommetje langs de forellenvijver zagen we niet echt zitten. Hoewel alle inwoners dat het hoogtepunt van het jaar vonden, lieten wij dit maar wat graag aan ons voorbij gaan... Maryke wist nog te zeggen dat alle wegen sneeuwvrij waren en dat we dus zonder problemen konden verder rijden naar onze volgende bestemming: Wellington.

Het eerste deel van de route leggen we af langs de ‘desert road'. De benaming van deze weg mag je nogal letterlijk nemen: kilometers ver zie je geen huizen of dorpen en je rijdt langs een prachtig landschap. We konden het niet laten om af en toe eens te stoppen om enkele foto's te nemen. Al is ‘the real life' toch nog veel indrukwekkender!

Het gaat goed vooruit vandaag: de wegen zijn recht en 100km/uur rijden is deze keer wel mogelijk. Niet te moeilijk manoevreerwerk. Enkel de bumperklevende Nieuw-Zeelanders moet je er soms bijnemen. Al heb je minder stress om hier te rijden met de auto, af en toe kan je een goede vloek niet onderdrukken als er weer een zot iets uithaalt.

Jammer genoeg slaat het weer tegen als we de Kapiti Coast naderen. Deze keer regent het geen vliegenscheetjes maar regent het echt pijpenstelen, Engelse vertaling: it's raining cats and dogs. De romantische strandwandeling bij 25° C zien we algauw letterlijk in het water vallen. De Kapiti Coast is genoemd naar het Kapiti-Eiland dat net voor de kust ligt. Lees: een soort van berg in het water. Misschien komt de naam jullie wel bekend voor want onlangs is de Kapiti nog in het nieuws geweest omdat er een tornado langsraasde. Veel hebben we er niet van kunnen zien want een dik wolkendek en tientallen regenbuien verstoorden ons zicht.

Na een stevig stuk taart (daar zijn ze hier zeer goed in) en wat deugddoende dranken (ik ben mij aan het verdiepen in de fruitsappen - véél beter dan bij ons - met smaakjes als appel/guave,...) kunnen we weer de baan op richting Wellington.

Tijdens de weg naar Wellington kan ik het niet laten om eens te denken aan ons kikkerland: zouden we al een regering hebben? En zou het ook zo'n fantastisch weer zijn? ... En vooral: ik heb vandaag eens zin in lekkere Belgische kost: puree met frikandon en kriekskes of hespenrollekes met kaassaus! Mmm dat zou smaken... Maar ja het blijft bij enkele vluchtige gedachten... We hoeven ook niet te lang aan ons kikkerland te denken want we hebben het zeer naar onze zin.

Dan ons volgende hoofdstuk: Wellington - een ‘grootstad' 130 000 inwoners en behoorlijk druk. Ik kreeg een beetje het ‘New-York'gevoel als ik met ons klein autootje tussen de grote en hoge flatgebouwen moest rijden. Ons hotel, Ibis is recht in de binnenstad geplant. Wat een moeilijke klus leek op voorhand, valt bij wonder nogal goed mee. We raken zonder enig probleem met onze auto op onze bestemming.

Je gelooft het of niet: iets verder bij ons hotel is er een ‘Belgian Beer Café'... Tja je kan het al raden: daar hebben wij gedineerd vanavond. Schrok de serveerster zich even rot als we in het Nederlands iets bestelden... Om te beginnen: nen goeie leffe... En ik moet zeggen: smaakt even lekker hier als thuis en dan op de kaart: worst met puree of vis met prei en puree... Ja dat was onze keuze! Grote misser: géén chocomousse als dessert op de kaart! Een schande! MAAR het heeft héél hard gesmaakt en zo is ons België-gevoel een beetje gestild...

Wellington staat voor: Te papa museum, botanische tuinen, kabelbaan, Lord of the ring-tours in de omgeving,... Een hele hoop om te doen de volgende dagen! We zullen ons hier zeker niet vervelen!

Saluutjes en santé - met uiteraard een lekker Belgische biertje,

Sofie en Wouter

PS: We willen iedereen die reacties plaatst toch wel eens bedanken. Het is niet altijd mogelijk om mailtjes te sturen of alle reacties te beantwoorden maar een dikke bedankt! Het is leuk om lezen! Blijven posten dus! ;-)

Tocht tussen vulkanen

Dinsdag 26 juli 2011

Na een nachtje met 11u zalige slaap word ik volledig uitgerust wakker. Sofie blijkt echter niet zo goed geslapen te hebben doordat ze de ganse nacht gekraak hoorde in het oude houten huis waarin we verblijven. Om 8u30 schuiven we aan bij het ontbijt. Eerst een beetje cornflakes of muesli, dan wat yoghurt, dan een toastje en tot slot nog een stukje zoet rozijnenbrood. Met onze magen volledig gevuld springen we in onze auto naar het toeristenbureau in het stadje (waar onze gastvrouw blijkt te werken) om na te gaan hoe het met de wegen gesteld is vermits we vandaag een tripje willen maken naar de vulkanen in het Tongaririo Nationaal Park. Bijna alle wegen blijken gesloten te zijn door de sneeuwval van gisterenavond, gelukkig is de weg naar het dorpje van waaruit we het park willen verkennen wel open.

Na een korte rit (hoewel Sofie het een lange rit vond vermits ze dacht dat het maar 10min rijden was terwijl het er ruim 40 waren) over nog licht beijzelde banen kwamen we aan in een... heksenketel. Over een afstand van meer dan 500m geparkeerde auto's aan beide kanten van de weg. Blijkbaar vertrok vanuit het dorpje de ene bus na de andere richting de skipistes op Mount Ruapehu, de hoogste berg van het Noordeiland (2797m) en een van de meest actieve vulkanen ter wereld (laatste uitbarsting in 2007) maar juist daarom ook één van de mooiste skigebieden. We besluiten beneden te blijven en na inwinnen van informatie bij het toerismebureau een wandeling te gaan maken naar de Taranaki Falls. Het is een prachtige (rond)tocht met passages door mooie bossen langs kolkende riviertjes met de nodige watervallen en met schitterende uitzichten op de besneeuwde 2290m hoge Mount Ngarahoe (bij de LOTR-fans onder jullie ook gekend als Mount Doom), een ook nog steeds actieve kegelvulkaan. Het verste punt zijn de Taranaki Falls die van een hoogte van 20m naar beneden vallen over een rotswand. De weg is spijtig genoeg voor mij bezaaid met heel wat trapjes met als uitsmijter een steile trap van de voet van de waterval naar de top waardoor ook mijn hoogte-vrees mij parten speelt. Gelukkig met een helpende hand van mijn liefje veilig bovengeraakt waar we weeral werden beloond met fantastische uitzichten over de vulkanen. Bij terugkomst in het dorpje nog een steakje met spiegeleieren gegeten en dan op ons gemak terug naar de auto en naar de b&b. Na een korte tussenstop aldaar doorgereden naar de Tokaanu Hot Pools voor een welverdiende duik in het heetwaterbad. Zalig en heel ontspannend, de pijnlijke benen en rug zijn zo snel vergeten...

Nu dit verslagje nog versturen en dan het bed in na een prachtig mooie dag!!!.

Groetjes,

Wouter (typist van dienst) en Sofie (die al in dromenland verkeert-maar nu terug wakker is).

Vulkaanas en sneeuw

Maandag 25 juli 2011

Vandaag was het een overgangsrit van Rotorua naar Turangi... De weersvoorspellingen zagen er zeer slecht uit. Ze verwachtten sneeuw, geen toegankelijkheid op de wegen etc. Nu hebben we zelf al ondervonden dat buien eerder vliegenscheten betekenen dus hoopten we dat ook de verwachte sneeuwstorm uit zou blijven.

Gelukkig deze ochtend geen enkel probleem. Voor de zekerheid naar budget om sneeuwkettingen te huren maar die wist ons te zeggen dat ze die niet op het noordeiland hebben. Het gaat als volgt: sneeuwt het op de weg - dan sluiten ze hem af! Op die manier ook goed dan. Alle wegen waren open.

We hebben in het hotel nog afscheid genomen van de supervriendelijke belboy ;-) Zuske het was een partij voor u... J Een knappe brede maori-vent met een superschattig lachske die altijd wel zin had in een babbeltje... (ik krijg hier nu al een paar kloppen van de Wouter ;-))

En na wat souvenir-shopping op weg naar Te Waiora - beter bekend als ‘het begraven dorp'. Dat zit zo: Het dorp had haar 8^ste wereldwonder: namelijk terrassen gevormd door mineraalafzetting van warm thermaal water. De chique dames en heren van die tijd kwamen van heinde en verre naar dat mirakel kijken. Maar het onfortuinlijke gebeurde... In 1886 barstte de Mount Tarawera uit. Vier vulkaanuitbarstingen na elkaar die het hele dorp onder een tapijt van 1m50 lava en as bedekte. Er vielen meer dan honderd doden. Het vreemde is dat enkele dagen voor de uitbarsting een spookkano gesignaleerd werd door de maori's en toeristen die de terrassen gingen bezoeken. Toen het andere schip niet op het maori-geroep antwoordde gingen ze naar het stamhoofd en die beweerde dat hen iets zeer ergs te gebeuren viel. Jammer genoeg heeft er toen niemand naar hem geluisterd... Nu dezer dagen is er een mooi museum dat de historie helemaal uit de doeken doet. Je ziet er nagebouwde huisjes, opgegraven voorwerpen en je kan naar een prachtige waterval wandelen. Het was echt de moeite.

Vanop sommige uitkijkpunten hadden we dan ook prachtige vergezichten op meren, bergen en vulkanen. Dan zonder al te veel gas te geven terug naar de grootstad want onze benzinetank was bijna leeg... Even bijgetankt en dan richting Taupo.

Onderweg hebben we nog de Huka waterval bekeken. Die kolkt tegen een ontzettend hoge snelheid naar beneden. Amai daar zou ik niet willen invallen!

Vanuit Taupo had je al een prachtig vergezicht op de vulkanen. We zien dat er op de top sneeuw ligt, maar het bord zegt dat alle wegen open zijn, dus er is geen probleem. Het was trouwens prachtig weer: een stralende zon MAAR wel zeer fris met een ijskoude wind (zo'n 6°C).

In de late namiddag toegekomen in onze B&B: Tongariro Riverside. De ontzettend vriendelijke gastheer toont onze kamer: volledig uit hout, met prachtig uitzicht over de Tongariro rivier en de omliggende bergen.

Een uurtje geleden gingen we op zoek naar iets om te gaan eten. Jammer genoeg is Tongariro blijkblaar NOG kleiner dan daknam! Er was niks te vinden: een tankstation, een supermarkt, een bankautomaat, een visshop, een afhaalchinees (waar 5 man zat te wachten op een zeer trage bediening) en een burger king. Ik denk dat het al van mijn tienerjaren geleden is dat ik nog eens een hamburgertent ben binnengegaan. Maar ja: nood breekt wet en het was te eten...

Bij terugkomst kennis gemaakt met de gastvrouw (die was naar de stad vandaag). Ook zij was zeer vriendelijk , en ze had ons bedje klaargemaakt: alle kussens mooi , het hoekje netjes omgeslaan, de verwarming aan en een chocolaatje op bed! Als dat geen welkom gevoel geeft dan weet ik het ook niet!

We hebben snel onze pyjama aangetrokken en zijn onder de wol gekropen. Nog wat verslag typen, nog even tv kijken tot plots de rookmelder afgaat in de keuken. Aangezien die naast onze kamer ligt, ruiken we dat de biefstukjes iets te lang in de pan hebben gelegen. We horen wat gestommel en dan plotseling gebons op de deur... Oei? Toch brand? Aardbeving? Maryke (de gastvrouw) staat te springen als een klein kind. We moeten naar buiten want het sneeuwt! Haha... Ze hebben hier in geen jaren sneeuw gezien in het dal. Tja wij hebben er de laatste winters genoeg gezien!

Hopend op een rustige nacht kruipen we ver onder de wol, laten we hopen dat het morgen toch mooi weer is en dat we de bergen opkunnen... We zullen wel zien!

Groetjes en tot morgen!

Sneeuwkonijnen Sofie en Wouter...

Geisers en warmwaterputten

Zondag 24 juli 2011

Gelet de weersvoorspellingen er voor morgen niet bijster goed uit zien (er wordt sneeuw voorspeld) besluiten we vandaag de twee geothermische parken tussen Rotorua en Taupo te gaan bezoeken zodat we deze zeker niet moeten missen. Het eerste park betreft Wai-O-Tapu en is vooral bekend voor de Lady Knox geiser en de Champagne Pool. We zijn reeds omstreeks 9u15 ter plaatse (na halfuur rijden vanuit Rotorua) vermits we de 'uitbarsting' van de geiser (elke dag stipt om 10u15) niet willen missen. Omdat we nog wat te vroeg zijn nemen we al een kijkje in het park zelf. Al snel komen we de eerste rokende gaten tegen met rokende namen als rainbow crater of devil's inkt pots. Ook komen we 'meertjes' tegen met vreemde kleuren en vieze geuren. De grootste plas is de champagne pool die oranje is aan de buitenkant en felblauw aan de binnenkant en die constant broebelt. Deze pool heeft een temperatuur van tegen de 80° celcius en is ruim 60m diep. Na deze eerste kennismaking moesten we onze terug naar onze auto reppen om van de parking twee km terug te rijden naar een andere parking bij de geiser. Hoe dit te rijmen is met het verkleinen van de ecologische voetafdruk (waar men hier in elk hotel, b&b, restaurant en bezienswaardigheid mee bezig is, ze hebben immers elk een programma om hun invloed op het milieu te beperken, vermoedelijk van overheidswege opgelegd) is ons een raadsel. Twee pendelbussen zouden het probleem zo oplossen, maar nee we rijden elk met ons eigen (huur)autootje naar daar...

Misschien zullen sommigen van jullie zich afvragen hoe het komt dat de geiser elke dag stipt om 10u15 uitbarst, wel dat zal ik eens uitleggen... eind 19^de eeuw was het gebied van Wai-o-tapu een strafkamp voor gedetineerden die daar de bush moesten omvormen tot bos (voor houtwinning). Op een dag ontdekten enkelen van hen een pool met een hoge rand rond. Ze vonden dit wel plezierig niet enkel om zich te wassen maar ook om hun kleren proper te maken. Toen ze om hun kleren te wassen zeep in het water deden kregen ze echter de verrassing van hun leven. De kleren vlogen tientallen meters in de lucht terwijl de gedetineerden verschrikt hun net aangeplante bos in vluchten... ;) Je kan het al raden ze hadden de geiser geactiveerd. .. Ook vandaag gebruiken ze nog steeds (synthetische) zeep om de oppervlaktespanning te doorbreken zodat de geiser uitbarst en dit elke dag stipt om 10u15. En ja hoor ook nu gaat er zeep in het gat en geen minuut later barst de geiser uit, ruim 20m hoog... Toch wel indrukwekkend maar ook een beetje teleurstellend.

Na de uitbarsting springt iedereen terug in zijn auto om terug te rijden naar de parking bij het hoofdpark. Om de file te vermijden besluiten we de wandelroute in omgekeerde richting af te werken, een goede keuze zo blijkt. We besluiten na de champagne pool aan een nader onderzoek te hebben onderworpen verder het park in te trekken, ook hier overal brubbelende meertjes, warmwaterwatervallen (of hoe moet je dat noemen ;)) en rokende rivieren... Best wel indrukwekkend en ook vermoeiend (want veel trapjes op en trapjes af). Na een tijdje hebben we het wel gezien en besluiten we verder te trekken naar het volgende thermische park. Onderweg stoppen we eerst nog bij een volgens Sofie als een cabardouche uitziend café ;). Dit wordt bevestigd als er twee stevige Maorivrouwen bij het binnenkomen een enorme boer uitstoten ter begroeting. Het eten viel bij ons gelukkig meer in de smaak.

Het volgende park betreft het minder bekende (nu ja als de lonely planet je omschrijft als het meest interressante geothermische park in NZ en één van de beste in de wereld dan gaat je bekendheid snel de hoogte in, vraag dat maar aan de stad Gent ;)) maar daarom niet minder mooie Orakei Korako (ook bekend als the hidden valley). Het park ligt aan het Lake Ohakuri, een verbreding van de Waikato rivier, de belangrijkste rivier van Noordeiland. Nadat we ons tickets gekocht hebben worden we met een bootje het meer overgezet. Vandaaruit klimmen we zo goed als alleen over meer dan 200 trappen naar boven langs de verschillende silicatenterrassen (het best te vergelijken met Pamukale in Turkije maar wel minder mooi) die het park rijk is. De terrassen hebben de meest uiteenlopende kleuren. Echt heel mooi. Verder heeft het park ook enkele geisers een één van de twee gekende geothermische grotten (lees een grot(tenstelsel) met daarin warm water) ter wereld. Het park is inderdaad een echte aanrader al valt het te vrezen dat het park binnen de korste keren overrompeld zal worden wat eigenlijk wel spijtig is.

Gelet ik na al dat geklauter over trappen aan het einde van mijn latijn ben, besluiten we nog eens een zelfgemaakt avondmaal te nuttigen, vandaag betrof dit gewoon een boterham met lekkere nieuwzeelandse chocolade. Na consultatie van het etiket bleek het eigenlijk om Australische chocolade te gaan ;) Nou ja het heeft in ieder geval gesmaakt...

Greetz,

Stinkie-winkie...

Zaterdag 23 juli 2011

Amai amai amai! Ik wist niet dat we onze oordopjes ook konden gebruiken als neusstoppers... Hell's gate of rotte eieren zijn hier niks tegen! Rotorua houdt je wakker door zijn onophoudelijke vieze stinkende geur... Enkel op de badkamer kan je hem onderdrukken door de kraan eens enkele minuten open te draaien. Het kraantjeswater bevat hier namelijk massa's veel chloor en na het inademen van die bedwelmende dampen waan je je onmiddellijk in het zwembad van Wachtebeke... Welke dampen het beste zijn voor de gezondheid, is me echter een groot vraagteken.

Aangezien we 3 nachten verblijven in Rotorua houden we het vandaag even rustig. We hebben voldoende tijd om alles te bezichtigen. Eerlijkheidshalve zijn we nog altijd aan het nagenieten van onze Hobbittour gisteren (Vicky en Dimi we hebben jullie écht gemist... Onze hobbitquizploeg was maar de helft vertegenwoordigd... )

In Nieuw-Zeeland moet je ook een beetje keuzes maken en selecteren. Zonder overdrijven kan je gemakkelijk na een paar dagen helemaal bankroet zijn (uitstappen kosten jammer genoeg massa's geld... Voor Nieuw-Zeelanders zijn veel dingen gratis... Jammer is ons Nieuw-Zeelands net niet goed genoeg... ;-))

Deze ochtend een wandeling gemaakt door het centrum van Rotorua. We passeerden eerst langs een oud-maori dorp (of wat er nog van overblijft). De dampen kwamen gewoon uit de grond opgeborreld! Uit kleine spleetjes en vanuit putten en vijvers kwamen ons de 'onweerstaanbare' geur tegemoet... Overal vind je de mooie maori-krijgers terug in en rond gebouwen. Lees: blote stoere mannen die kwaad kijken of hun tong uitsteken... Jammer genoeg komen onze imitaties nog niet in de buurt van de echte maori's...

Daarna ging het verder via het stadspark. Ook hier hetzelfde tafereel: opborrelende putten, zwaveldampen, rook,... De natuur is een echt wonder! Mooie planten en vogeltjes (alweer) brachten ons naar het oude badhuis van Rotorua. Waar ze nu een ‘crocquetclub' gevestigd is. Jammer genoeg niet te veel kroket te zien.

Na een boterhammetje naar de i-site (het vvv-kantoor) geweest om onze Mittai-tour voor deze avond te boeken. We zullen aan het hotel opgepikt worden om dan een voorstelling te zien met dans en muziek van de maori-stammen. Er staat ook een diner op het programma en daarna een kiwi-wandeling. In de hoop dat we het niet-vliegende-prehistorische-vogeltje-met-lange-snavel eindelijk eens te zien gaan krijgen... We zijn benieuwd!

Alleszins tot morgen!

Daarheen en weer terug...

Vrijdag 22 juli 2011

Vandaag stond er opnieuw een lange autorit op het programma. Van Paihia ging het via Auckland naar Rotorua, ruim 400km zuidelijker. Net als de vorige dagen waren we beiden weer zeer vroeg wakker (6u00), waarschijnlijk speelt de jetlag hier toch nog zijn rol. Door het vroege uur op ontbijttv wel nog de laatste kilometers kunnen meepikken van de tourrit naar de Galibier (zij het in uitgesteld relais). Go Andy Go !!! Al denk ik dat Evans of misschien zelfs Voeckler de tour zal winnen)

Om 8u15 goed en wel op weg want we wilden graag om 14u45 de LOTR-tour meepikken in Matamata, ondertussen in Nieuw-Zeeland en daarbuiten beter bekend als Hobbiton (Hobbitstee). Gelukkig waren de wegen minder bochtig en heuvelachtig dan op onze vorige rit waardoor we, ondanks het regenachtige weer, aardig opschoten en reeds om 13u45 onze plaats konden reserveren voor onze eerste maar zeker niet laatste LOTR-tour. Na nog snel een warme choco te hebben gedronken (die hier enorm populair en lekker is!!!) mochten we op de bus richting The Shire (De Gouw). Immers op een farm in de buurt van Matamata werd een gans hobbitdorp gebouwd voor de opnames van de LOTR-films. Na de opnames werd de set bijna volledig afgebroken. Op vraag van de eigenaar van de grond bleven er drie hobbitholen staan. De goede man zag hier een kleine bijverdienste in (en gelijk had hij).

De set werd echter begin dit jaar terug opgebouwd voor de opnames van 'the hobbit', de prequel van LOTR die momenteel in elkaar wordt gestoken door Peter Jackson. De opnames waren gepland voor februari 2011 maar werden door omstandigheden (onder meer de aardbeving in Christchurch en slecht weer) uitgesteld naar oktober 2011. Pech voor Peter Jackson maar wij zijn de laatste om daarover te klagen. Immers hierdoor is de volledige set (bestaande uit maar liefst 37 (!!!) hobbitholen plus pub en molen) te bezichtigen voor ons gewone stervelingen, zij het dat we wel volledige geheimhouding moesten beloven en neen dit is echt geen grap, het is ons verboden om foto's hiervan openbaar te maken en/of te verspreiden. Dus de geïnteresseerden (en zo zijn er wel enkelen onder jullie ;)) zullen moeten wachten tot we terug thuis zijn om deze exclusief in avant-premiere te kunnen bewonderen bij een hapje en een drankje en als zij beloven dit stil te houden ;)).

We kunnen in ieder geval zeggen dat het zijn geld meer dan waard is. Voor ons was het bezoek aan de set het hoogtepunt van onze reis tot hiertoe. Het voelt echt raar aan om op de set te lopen van de grootste filmtrilogie allertijden. Maar ook gewoon de setting en omgeving spreken tot de verbeelding. The Hobbit, part one zal indien de opnames in oktober goed verlopen op 12/12/2012 in de zalen komen. Nog even geduld dus, Guys.

Na dit bezoek aan de filmset doorgereden naar ons hotel in Rotorua, dat ook gekend staat als de City of Rotten Eggs zo genoemd naar de geur die er hangt. Deze zwavelgeur die inderdaad sterke overeenkomsten vertoont met rotte eieren is afkomstig van de verschillende geothermische verschijnselen in de buurt van de stad. Het gebied is één van de meest actieve vulkanische gebieden ter wereld (samen met ijsland en yellowstone) en dus zeker een bezoekje waard al moet je de geur erbij nemen. Zelfs in het hotel of op restaurant ontkom je er niet aan. Het is eigenlijk niet te harden maar ja we zullen er wel aan wennen zeker. Onze dag sloten we af bij het plaatselijke Indische restaurant met pikant maar lekker eten.

Dat was het voor vandaag, morgen is er weer een nieuwe dag Down under,

Greetz,

Hobbit Wouter en Hobbit(in) Sofie (die al ligt te dromen van nieuwe avonturen)

Een woelige geschiedenis

Donderdag 21 juli 2011

Wat zijn we hier in Nieuw-Zeeland keurig op tijd wakker! Om 6 uur ben ik springensklaar om de dag te starten... Dit in tegenstelling tot mijn ochtendhumeur als ik moet gaan werken...

De kamers hier beschikken (tot nu toe) wel over zéér degelijke bedden, dus mogen we niet klagen over nachtrust of rugpijn.

Waar ik wel een beetje over klaag is het regenfront dat net over dit gebied hangt de dagen dat wij op bezoek komen. We hadden vooraf gepland om vandaag een dolfijn-uitstap te maken met alles erop en eraan (boottocht, ev. Zwemmen,...) Maar ja... Dat kan jammer genoeg niet doorgaan wegens véél te veel regen en hoge golven. We proberen het nog wel eens in Abel Tasman maar het is toch jammer!

Vandaag als compensatie wel een boottochtje gemaakt. Geen grote tocht maar wel met de nodige golven (geen zeezieken aan boord)! Russel was onze eindbestemming, dit moet de eerste hoofdstad van Nieuw-Zeeland geweest zijn. Ik moet wel even melden dat Russel niet meer is dan een wijk in Eksaarde (voor de mensen die daar de weg kennen... ;-)) In Russel een beetje rondgewandeld en daar het oudste kerkje van Nieuw-Zeeland bezocht. We hebben de rust van de doden lekker verstoord. Wouter wou de ideale foto nemen en ik was weer geïnteresseerd in alle bloemen en struiken die daar stonden... Tja...

Voor pépé van Eksaarde: Er zitten hier héél speciale vogels! Allemaal andere kleuren en tekeningen. Zo heb ik er nog nergens gezien... Je hoort hier vanalles fluiten (vinken heb ik nog niet gehoord)! Ik zal er voor jou enkele proberen vangen voor in de volière maar vrees dat ze niet mee zullen mogen in de valies... J

Daarna hebben we een heerlijke warme chocomelk gedronken en een broodje gegeten om met de boot terug te keren!

In de namiddag zijn we met de auto naar Waitangi gereden (zo'n 3km van Paihia). Normaal zouden we dit te voet doen maar door het weer toch maar voor de droge oplossing gekozen. In Waitangi werd het vredesverdrag tussen de maori's en de blanken ondertekend. Op de foto's zullen jullie de vlaggenmast zien, dit is de plaats waar het verdrag getekend werd en ook nog foto's van de grootste maori-kano die werd gemaakt nalv het 100-jarige verdrag. Deze kano is volledig gemaakt uit een kauriboom... Jaja... Het is een groot exemplaar!

Deze avond in een plaatselijke kroeg gaan eten. Jack's ribs, een soort van western-achtige tent die halve everzwijnen met frieten serveert... ;-) Soit het was zéér lekker. En ze zijn hier ook wel héél curieus en trots tegelijkertijd. Toen ons vreemde accent opgemerkt werd, ging het als een lopend vuurtje. De verschillende serveerders en serveersters kwamen eens langs om te checken of alles wel goed was en als kers op de taart kwam ‘den groten baas' hoogst persoonlijk vragen uit welk land we kwamen... Grappig... Nu snel ons bed in want morgen staat er ons een vroege en lange rit naar Rotorua te wachten. Hopelijk blijft het redelijk droog...

Tot gauw!